ထပိန္တထည္ (၀တၳဳတို)

ကၽြန္ေတာ္တရက္နိ ဖ်ားနီလို႕ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္၊၊ တခါတရီ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႕ ဖ်ားကြန္ေဆာင္ဖူးပါသည္၊၊ အခုက အသည္းအသန္အဆင့္အထိ မေရာက္ေကေတာင္က ေဂါင္းသင့္ေအာင္ကိုက္နီေရဆိုခါ ေအနိတရက္ ခြင့္တိုင္လိုက္ပါသည္၊၊ ရာသီဥတုကလည္း အယင္ႏွင့္မတူ၊၊ အခုလည္းသြင့္ႀကည့္ အျပင္မွာ မိုးႀကီးလီႀကီးလိုက္နီသည္၊၊ သာမန္ဆိုေက ေအအခ်ိန္ မိုးရြာရဖို႕အခ်ိန္မဟုတ္၊၊ လူႀကီးတိကစီ ႐ိုးမေတာင္က အပင္တိျပဳန္းလားခလို႕ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္စြာလို႕ ေျပာပါသည္၊၊ ေတာင္မွာအပင္မဟိစြာႏွင့္ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္စြာ ပဇာဆိုင္ေရလဲမသိ၊၊ ေတာင္ကအပင္တိျပဳန္းလားခစြာမဟုတ္ဘဲ တမင္ျဖဳန္းပလိုက္ကတ္စြာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္၊၊

အေနာက္ေတာင္မုတ္သုံလီက တပ်င္းတိုက္နီလို႕ အိမ္ေဘးကစိုက္ထားေရကြမ္းသီးပင္တိ၊ အုန္းပင္တိ သံျဖဴေခါင္ကို တဘုန္းဘုန္းသတ္နီလို႕ စာအုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းဖတ္ဖို႕မရပါ၊၊ ေတာ္သိမ့္ယင့္။ အိမ္ရွိကသရက္ပင္ကို လမ္းခ်ယ္ဖို႕အတြက္ ခြတ္ရဖို႕ဆိုလို႕ ခြတ္ပလိုက္ရဖို႕၊၊ လက္ထဲကစာအုပ္ကလည္း ေကာင္းခန္းေရာက္နီသည္၊၊ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းအမ်ားႀကီးကပင္ အခက္အခဲတိကိုေက်ာ္ျဖတ္လို႕ ေအၿမီႀကီးမွာ သူမ်ားႏုိင္ငံႏွင့္တန္းတူ ရပ္တည္ႏိုင္ခသည့္ မ်ိဳးႏြယ္စုတခုအေၾကာင္းျဖစ္သည္၊၊

သူ႐ို႕တိရင္ဆိုင္ခရေရတိုက္ပြဲ၊ ခံစားခရေရဒုကၡသုခတိႏွင့္ ဇတ္သွ်ိန္ကလည္းျမင့္တက္လာသည္၊၊ စာဖတ္နီယင္း ေဘးနားကတင္ထားေရ ခြင္ခေလာက္ခံုထက္ခြက္ထဲက လက္ဖက္သုတ္တဇြန္းယူစားၿပီးေက အဖန္ရည္တတုတ္ေသာက္လိုက္သည္၊၊ လက္ဖက္သုတ္ကုိပဲဆီႏွင့္သုတ္ထားလို႕ အိၿပီးေကမႊီးေရအရသာက ကေကာင္းေကာင္းပါသည္၊၊

ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဖက္သုတ္လွ်င္ ဆီတိအိုင္ၿပီးေကစီထည့္တတ္လို႕ အေဘာင္သွ်င္ကစီ (ေဟး ဆီတိ ယင္းေလာက္စ်ီးႀကီးစြာမွာ ေခၽြေခၽြတာတာသံုးပလင္။ သူမ်ားတိ ပဲဆီအစစ္ေတာင္မစားႏုိင္ကတ္ပ်ာယ္) အသိပီးပါေလ့ဟိပါသည္၊၊

ၿခီဖ်ားတိအီးလာလို႕ သိုးမႊီးပုဆိုးတထူႀကီးကို ၿခီမွာပတ္လိုက္သည္၊၊ အရာအိမ္ထက္မွာ အေဘာင္သွ်င္အိပ္နီလို႕ ေတာ္သိမ့္သည္၊၊ တခ်က္ရာျမင္ေက သူမ်ားတိခ်မ္းလို႕ ခ်ံဳဖို႕ပုဆိုးေတာင္မဟိစြာမွာ (နင္က ထိုခ်င့္၊ ေဒခ်င့္)ဟု ေျပာလိမ့္မည္။

(ေအာ္ အိမ္ကလူတိမဟိကတ္ပါလာ။)

တတုန္ယယင္ႏွင့္အသံတသံ အိမ္ရွိၿခံ၀ကထြက္ပါလတ္သည္။ အိမ္ထဲကနီ တခ်က္လွမ္းႀကည့္လိုက္ေသာအခါ အိမ္အျပင္မွာထီးေဆာင္းလို႕ မိမၼတေယာက္ရပ္နီသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း အထုပ္တထုပ္ဖက္ထားသည္။ အိမ္ၿခံ၀ႏွင့္ သံုးေပေလာက္ရာ၀ီးေသာေၾကာင့္ ၾကင္းၾကင္းလင္းလင္းျမင္ရသည္။ အယင္ေခါက္ကဆိုေက ေအထက္၀ီးသိမ့္သည္။ လမ္းခ်ယ္ဖို႕အတြက္ ၿခံဖ်က္ပီးလိုက္ရလို႕ အခု ပိုနီးလားသည္။ အိမ္ကုိဖ်က္ပီးလိုက္ရဖို႕ တားတားေခ်လိုသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ယင္းမမကိုျမင္ေသာအခါ အေဘာင္မကိုေခၚဖို႕ အိမ္ထက္ကိုၿပီးတက္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ပဇာကိစၥလဲလို႕ တထင့္ထင့္ျဖစ္နီသည္။ အခုပိုင္ မိုးႀကီးလီႀကီးထဲမွာ လုပ္အားပီးလာေခၚစြာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။ လုပ္အားပီးဖို႕လာေခၚေက ရပ္ကြက္ေကာင္စီက စစ္သားလူထြက္စံထြန္းေအးမ်က္ႏွာကို အယင္ျမင္ရဖို႔။

အေဘာင္မ အိမ္ေအာက္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ဓျမရန္ကိုေႀကာက္လို႕ခတ္ထားေရ လက္ခုတ္သီးကို အယင္ဖြင့္ပီးလိုက္သည္။ ယင္းမမသည္ အိမ္ထဲသို႔ မ၀င္၀ံ့၀င္၀ံ့၀င္လာၿပီး သမံတလင္းမွာထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တခႏၶာလံုး မိုးရီဘဘုတ္စြတ္နီသည္။ ေဆာင္းလာေရထီးက ၿမိဳ႕မေက်ာင္းဆြမ္းတကာေမာင္စိန္ထီးေလာက္မေကာင္း။ ထီးခ်ာက ဂ်ီသရီးက်ည္ဆံက်ထားေရပိုင္ အေပါက္တရာႏွင့္ လက္ကုိင္လည္းမဟိ။ ၀တ္ထားေရခ်န္သားအင္းက်ီက ဘေလာက္ႀကာပ်ာလဲမသိ အေရာင္မေတာက္။ မီုးရီစြတ္လို႕ ျမင္မေကာင္းျဖစ္နီသည္။

ပိုဆိုးစြာ သူ႕ထပိန္။ ၀တ္ထားေရလို႕ေျပာစြာထက္ ပတ္ထားေရဆိုေက ပိုမွန္ပါလိမ့္မည္။ ပင့္ကူအိမ္ပိုင္ အထပ္တရာျခဳပ္ထားသည္။ မိုးရီစြတ္ဖန္မ်ားလို႕ ဆြီးဗ်ာ ထိုတစေဒတစ လန္နီသည္။ မသကာေက အခ်ိန္မရြီးစုတ္လားႏိုင္သည္။

ၿခီမွာလည္း ဖိနပ္စီးမထား။ ရီႏူးလို႕ ၿခီတဖ၀ါးလံုး ျဖဴဖတ္ဖတ္အထြင္းထြင္းျဖစ္နီသည္။ လက္ထဲကအထုပ္ကို ေဘးသို႕ အသာေခ်ခ်လိုက္ေသာအခါ သမံတလင္းမွာရပ္နီေသာ ကၽြန္ေတာ့္ၿခီေထာက္ အအီးဓါတ္ကိုစုပ္ယူလိုက္ေယွာင္ ခံစားလားရသည္။

တခႏၶာလံုး ႀကက္သီးၿဖိန္႕ပနာ မ်က္စိမွာျမင္ရစြာ အဂယင့္လားလို႕ ကုိယ့္စြာကိုယ္ေတာင္မယံုႏိုင္ျဖစ္လားသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ အဂယင့္ဟုတ္ပါသည္။ လသားအရြယ္အဘုေခ်တေယာက္။ အသက္ဟိသိမ့္ယင့္လားမသိ။ ယင္းမမသည္ အေဘာင္မၿခီကိုကုိင္ဗ်ာ တပ်င္းငိုပါသည္။ အေဘာင္သွ်င္ကလည္း အိပ္မႊားဆံထ (ေဟး ထထ) ဆိုဗ်ာ အနားမွာ ထိုင္ခိုင္းပါသည္။

(အရီး အကၽြန္၀ါပိုကပါ။ ရြာပ်က္လို႕ထြက္ၿပီးလာစြာပါ။ အကၽြန္႔အိမ္သွ်င္လည္း ေပၚတာပါလားခလို႕ ငွက္ဖ်ားနန္႕ သီက်လားပါယာ။ အားကိုးဖို႕လူလည္းမဟိပါ။ အေခ်ကလည္းတဖက္။ ေတာင္းလို႕တာျဖစ္စားဖို႕ပ်ာယ္ဆိုဗ်ာ စစ္ေတြကိုတက္လာစြာပါ။ အခု လားေတာင္းစားဖို႕ ၀တ္စရာထပိန္မဟိလို႕ မိုးရြာလို႕ အရီး႐ို႕အိမ္ကို၀င္လာစြာပါ။ ထပိန္တထည္ေလာက္ဟိေကသနားပါ။) ဟု ေျပာပါသည္။ ၿပီးေက ခ်ိတ္၍ငိုပါသည္။

(ေဟး တပိန္ကအေရးမႀကီး၊ အေခ်၀ါ) ဆိုဗ်ာ အေဘာင္သွ်င္က အေခ်ကို တခ်က္ငံုႀကည့္လိုက္သည္။ ကံေကာင္းသိမ့္ယင့္။ အေခ်မသီသိမ့္။ ယေလာက္မိုးရြာစြာမွာ သားကိုရင္ႏွင့္အုပ္ပ်ာ ဖိနပ္မပါလားနီေရ မိခင္တေယာက္မိတၲာကို နားလည္ခံစားမိပါသည္။

(အကၽြန္ ကံကေကာင္းဆိုးပါေရ) မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္အုပ္ထားသည္။ ဆက္ေျပာဖို႕စကား ငိုသံႏွင့္ထြီးနီသည္။ အေဘာင္သွ်င္ ျပင္တန္းခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ ယင္းမမကို ေစာင့္ဖို႕ခိုင္းပနာ အိမ္ထက္ကိုတက္လားသည္။ ပါးစကလည္း (ေအာ္ ဒုကၡ၊ ဒုကၡ) လို႕ မႀကားတႀကားေျပာသည္။

ထပိန္ပီးဖို႕လူ ခံစားနီရေရဒုကၡလား။ ထပိန္မဟိေရလူ ခံစားနီရေရဒုကၡလား။ အေသအခ်ာ ကၽြန္ေတာ္မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ္႐ို႕တိမွာ ဒုကၡကေကာင္းမ်ားပါသည္။ ပဲဆီကို ေခၽြတာရေရဒုကၡ။ အပင္ခြတ္ခိုင္းလို႕ အပင္ခြတ္ပီးရေရဒုကၡ။ လမ္းခ်ယ္ဖို႕အတြက္ အိမ္ဖ်က္ပီးရေရဒုကၡ။ စ်ီးေဆာက္ဖို႕အတြက္ အိမ္ရႊိပီးရေရဒုကၡ။ ေယာက္ဖႏြားကို အလကားေက်ာင္းပီးရေရဒုကၡ။ ကန္ကမကန္ပါ။

အေဘာင္မ အိမ္ထက္ကဆင္းလာေရအခါ ထပိန္တထည္ လက္ထဲတြင္ပါလာပါသည္။ ယင္းမမသားေခ်အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ညီ အင္းက်ီတလံုးကိုပါထည့္ပီးလိုက္သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာသည္ ေဆာင္းမွာပေရလေလာက္ မေတာက္ေကလဲ့ မိုးခါလွ်ပ္စိမ္းျပေယွာင္ ၀င္းလားပါသည္။ အေဘာင္သွ်င္ၿခီကိုရွိခိုးလို႕ (အရီး ေကာင္းေကာင္းေက်းဇုဟိပါေရ) လို႕ ဆုပီးပါသည္။

မိုးလည္းသင့္ေအာင္ေခ်စဲလားပ်ာယ္ဆိုခါ ျပန္ထြက္လားပါသည္။ အရွက္ႏွင့္သိကၡာကိုဖံုးဖို႕ ထပိန္တထည္ေတာ့ရလားခပ်ာယ္။ ထပိန္ကို အသာေခ်ကိုင္ပ်ာ မိုးရီထဲမွာေပ်ာက္လားေရ ယင္းမမကိုႀကည့္ယင္း ကၽြန္ေတာ္သက္ျပင္းခ်မိပါသည္။

ေမာင္ေမာင္ (စစ္ေတြ)(9/6/98)