မဟာ၀ိဟိ ံက ရခိုင္ရာဇ၀င္လကၤာ အပိုဒ္ (၁) မွ (၁၀) ထိ

မဟာ၀ိဟိ ံက ရခိုင္ရာဇ၀င္လကၤာ
(ဒြါရာ၀တီ လမုေခ်ာင္းဆရာေက်ာ္မဲ)

နေမာတႆ ဘဂ၀ေတာ အာရဟေတာ သမၼာသမၺဳဒၶႆတိ

(၁) ေဇယ်ံေအာင္ထြန္း၊ ဤေတာင္ကၽြန္း၌၊ ဦးစြန္းလုထြတ္၊ သံုးလုနတ္လွ်င္၊ ကိုးရပ္န၀ဂုဏ္၊ ထက္ေအာက္ခ်ံဳ၍၊ ဆန္တံုတက္လွစ္၊ ဇာတိေခတ္ဟု၊ စင္စစ္တည္ေလွ်ာင္း၊ တိုက္တေသာင္းကို၊ လင္းေၾကာင္းထြန္းလွ်ံ၊ ညာဏ္ေတာ္သန္သား၊ ဆရံသိေတာ္၊ ေျခာက္ေရာင္ေက်ာ္သည္၊ သွ်င္ေတာ္လုေဆြ၊ သမၺဳေဒၶကို၊ ၿဖိဳးေ၀ပန္ဆင္၊ ဦးထိပ္တင္လွ်က္၊ သံုးခြင္လုဘ၊ မုနိႏၵ၏၊ ေဟာထဓမၼကၡန္၊ တရားမွန္ကို၊ မက်န္လံုးခ်ံဳ၊ ပူေဇာ္ကုမ္၍၊ ၾကည္ယံုေစတနာ၊ ျပဳကုမ္ပါ၏။ မဂၢဖလ၊ သဃၤာစသည့္၊ ပြားျပည့္မ်ားစြာ၊ အရိယာသာ၀ါ၊ ရဟႏၲာကို၊ သဂါရေ၀၊ ၀ႏၵိေတျဖင့္၊ ႀကီးေထြဂ႐ုဏ၊ မိႏွင့္ဘကို၊ ထပ္ကာပန္ထြာ၊ ရွိခိုးပါ၏။ ငယ္ခါသင္ထ၊ ဆရာစသား၊ မ်ားလွပ႑ိ၊ ပညာဟိအား၊ ဦးရွိၾကည္ႏူး၊ ပူေဇာ္က်ဴးမွ၊ ေပၚဦးကၽြန္းခ်ာ၊ ဤကမၻာထက္၊ ရကၡပူရ၊ မည္နာမျဖင့္၊ ဓည၀တီ၊ ေလးဌာနီႏွင့္၊ ဤရခိုင္ျပည္၊ တိုင္းရပ္စည္၌၊ ျဖစ္သည္ထင္ရွား၊ မင္းအမ်ားအား၊ မွတ္သားစီခ်င္၊ ရာဇ၀င္ကို၊ ဆင္သြယ္နိဒါန္း၊ လကၤာညႊန္းအံ့၊ ရဟန္းပုဏၰား၊ မ်ိဳးေလးပါး႐ို႕၊ သင္ၾကားစိမ့္ငွာ၊ ထုတ္ဆိုမွာသည္၊ ေနာင္လာလူ႐ို႕တတ္လိမ့္တည္း။ ။

(၂) တတ္လိမ့္ေသာသူ၊ မွတ္စိမ့္ယူ၍၊ ေနာင္မူပ႑ိ၊ သိကုမ္ဘိေလာ့။ အဂၢိဥဒ၊ ၀ါတပဟု၊ ေလာကသံုးပါး၊ ပ်က္ဖန္မ်ားလွ်က္၊ တျခားမွန္လွ၊ ေတေဇာတျဖင့္၊ ပဌမသံုးရြာ၊ မိုးျဗဟၼာ၏၊ ဘံုသာတိုင္းေအာင္၊ မီးျဖင့္ေဆာင္၍၊ ေလာင္ေသာအခါ၊ သတၱ၀ါ႐ို႕၊ ၾကမၼာဖန္ေထြ၊ မိုးႀကီးေစြ၍၊ ကုေဋတသိန္း၊ ေက်ာ္လြန္ဟိန္းလွ်က္၊ ရီကိန္းစၾကာဠာ၊ ေပၚေသာခါ၌၊ စိုင္ကာဘုန္းေကာင္း၊ ရြီတြက္ေလွ်ာင္းက၊ အေပါင္း႐ူပ၊ ေသာဠႆတြင္၊ နာမပညတ္၊ အတၳဳပၸတ္ျဖင့္၊ ဥပၸါဒ္တင္ျပ၊ ျဖစ္ကုမ္ၾကေသာ္၊ ကမၼဣဒၶိ၊ တန္ခိုးဟိ၍၊ မ်ားဘိကိုယ္ေရာင္၊ တေျပာင္ေျပာင္လွ်င္၊ မိုက္ေမွာင္ေပ်ာက္ကြယ္၊ ေကာင္းခင္လယ္၌၊ ငွက္ႏွယ္၀ဲပ်ံ၊ ကြန္႕ျမဴးစံ၏။ မိုးယံထက္မွ၊ သက္လာက်မူ၊ ရြီတြက္မယြန္း၊ သခၤ်ာမွန္းေသာ္၊ ေျခာက္သန္းသံုးသိန္း၊ မွန္မယိမ္းလွ်င္၊ တြက္ကိန္းျဗဟၼာ၊ ေရာက္ကုန္လာ၏။ ဒီပါစတု၊ ကၽြန္းေလးခု၀ယ္၊ ေခၚမႈတြင္ညီ၊ လက္ယာနီသည္၊ သၿပီဇမၺဴ၊ ငါးဆူလွလွ၊ ကုမုဒၵကို၊ ဆြတ္ၾကလွ်င္စြာ၊ ယူၿပီးခါမွ၊ ျဗဟၼာသက္ရွည္၊ ဇာနည္သည္႐ို႕၊ မွတ္ရည္ကုန္ၾက၊ ဤကပၸကား၊ ဗုဒၶငါးဆူ၊ ပြင့္ေတာ္မူအံ့။ ယူတံုနမိတ္၊ ၾတင္းတိတ္ျဖင့္၊ တံဆိပ္ခတ္ကာ၊ ဘဲြ႕နာမာမူ၊ မဟာဘဒၵ၊ ကမၻာမဟု၊ မွည့္ၾကၿပီးခါ၊ မိုးရပ္ခ်ာသို႕၊ ထြက္ခြါလံုးခ်ံဳ၊ ျပန္လွ်င္းကုမ္သည္၊ လုဘံုဌာနျဖစ္စိမ့္တည္း။ ။

(၃) ျဖစ္စိမ့္ဌာန၊ အာဘႆဟု၊ မိုး၀ဘံုမွ၊ သက္လာက်သည္၊ ကမၼဥတကာ၊ ၾသဘာသက၊ ဥတုဇဟု၊ တိကၡဣႆိ၊ အမည္ဟိသား၊ ေခၚဘိတြင္ေျမာက္၊ အေရာင္ေတာက္သည့္၊ ေလးေယာက္ျဗဟၼာ၊ ကၽြန္းဒီပါကို၊ ေလးျဖာ၀ီစု၊ အပိုင္ျပဳ၍၊ ႀကီးထုမွန္စြာ၊ ၿမီၾသဇာႏွင့္၊ ရသာႏြယ္ခ်ိဳ၊ ဆိမ့္မ်ိဳးကိုလွ်င္၊ ႏွစ္လိုေသာတိ၊ ျဖစ္ျပန္ဘိ၍၊ သာလိပတၱ၊ လြရြရြကို၊ စားၾကေသာ္အား၊ ရန္မက္ပြား၍၊ ကိုယ္သားေရာင္၀ါ၊ ဟိေသာခါ၌၊ ကမၻာဦးသူ၊ ေမွာင္မိုက္ထူလွ်က္၊ အူအူေသာင္းေသာင္း၊ လင္းဆုေတာင္းေသာ္၊ လူေပါင္းပုည၊ ကုသလေၾကာင့္၊ သကၠရာဇာ၊ သတၱိသာဟု၊ ဦးစြာတည္မွ၊ တေပါင္းလသည္၊ ျပည့္ထတိထီ၊ ပုဏၰမီ၀ယ္၊ ေသာရီဒိ၀ါ၊ နိျမတ္စြာ၌၊ ရတၱိယာေခၚ၊ သန္းေခါင္ေက်ာ္၍၊ စြန္းေပၚခါမွီ၊ တရီရီသည္၊ အညီေရာက္က၊ ထိုကာလ၌၊ သူရိယစႏၵာ၊ ၾကယ္တာရာ႐ို႕၊ ေပၚလာထြန္းတက္၊ တၿပိဳင္နက္လွ်င္၊ ျပက္ျပက္ထင္၍၊ ေကာင္းခင္ထက္က၊ သက္က်င္ၾကမူ၊ ရႊင္ပသာယာ၊ ဟိေသာခါ၌၊ ျဗဟၼာေလးပါး၊ ေလာဘအားေၾကာင့္၊ အမ်ားစည္းေ၀း၊ ကြပ္အုပ္ကဲေသာ္၊ ခပဲမ်ားလူ၊ ကမၻာသူ႐ို႕၊ ျငင္းမူသကန္၊ မလြတ္ျပန္ဘဲ၊ ဧကန္မုကၡ်၊ နီကုမ္ရသည္၊ ျခင္းထမက်န္ႏွစ္သိမ့္တည္း။ ။

(၄) ႏွစ္သိမ့္မက်န္၊ ခိုက္ရန္ပူဆာ၊ ျဖစ္ၾကရာတြင္၊ ျဗဟၼာအဘသ္၊ သရနတ္႐ို႕၊ ေရာက္လတ္ေသာခါ၊ လုခႏၶာလွ်င္၊ န၀ါအသစ္၊ အမွန္ျဖစ္၏။ ျပဳလစ္မယြန္း၊ တြက္စစ္ထြန္းေသာ္၊ တကၽြန္းကိုးေယာက္၊ ဆိုကုမ္ေျမာက္၏။ အေထာက္သင့္ႀကိန္၊ ဣတိလိင္ႏွင့္၊ ပုလႅိင္ေပၚက၊ သံ၀ါသသည္၊ ေပါင္းၾကျပဴေျမာက္၊ ေဒြးစံုေရာက္၍၊ ေလးေယာက္ျဗဟၼာ၊ မ်ိဳးေလးျဖာဟု၊ မည္သာခံၾက၊ ျပဳၿပီးမွလွ်င္၊ လွပသာယာ၊ ၿမိဳ႕မ်ားစြာကို၊ ကုသာ၀တီ၊ ျပည္ပူရီ၌၊ အညီအညာ၊ တည္ကုမ္ပါ၏။ သစၥာပြင့္ထန္၊ ကကၠဳသံဟု၊ ဘုန္းလွ်ံအေလာင္း၊ နတ္မင္းေကာင္းလွ်င္၊ လွ်င္ေၾကာင္းမၾကာ၊ သက္တံုလာ၍၊ က်င့္ရာစံုစီ၊ ပါရမီကို၊ အညီမွန္စြာ၊ ျဖည့္အံ့ငွာဟု၊ ေရာက္လာျဖစ္ထ၊ ပုရိသ႐ို႕၊ ရာဇဘိေသ၊ ခံတံုေပမွ၊ ညာဏ္ေ၀သမၻာ၊ ဘုန္းေတဇာႏွင့္၊ မဟာသမတ၊ ေခၚတြင္ၾကခ်င့္။ ျမတ္လွရေသ့၊ က်င့္ခ်မ္းေျမ့စြာ၊ ျဖစ္သည့္အားျဖင့္၊ တပါးေသာသူ၊ ရေသ့မူ၍၊ လူဟူသစ္ပင္၊ ျဖစ္ေၾကာင္းထင္ႏွင့္၊ ေခၚတြင္သတၱ၀ါ၊ မည္ေရမွာကို၊ ကမၻာေစာင့္နတ္၊ ရေသ့ျမတ္က၊ ေဟာရပ္သာယာ၊ ဆိုကုမ္ပါ၏။ အခါကာလ၊ ဟူသမွ်လည္း၊ ၀ရဘူပတိ၊ ေခၚတြင္ဘိသား၊ မင္းဟိတိုင္းေဘာင္၊ သိၾကားေဆာင္၍၊ ထို႕ေနာင္တဖန္၊ စ်ာန္ႏွင့္ပ်ံသည္၊ ဂ၀မၸတိ၊ ထရ္ဘုန္းဟိလွ်င္၊ ဣသိသ်စ္ေသာင္း၊ ေလးေထာင္ေပါင္းႏွင့္၊ က်မ္းေဟာင္းေဗဒင္၊ လွည့္လည္ပ်င္ကာ၊ မ်ားဖ်င္သူအား၊ က်ိဳးစီးပြါးကို၊ လွ်င္လ်ားေဆာင္ေထြ၊ ႏွစ္ရြီေပေသာ္၊ ကုေဋကိုးသန္း၊ မကထြန္းတည္း၊ မယြန္းလွည့္လည္၊ လုသက္ေပကား၊ ကိုးကုေဋသၾကစ္၊ ျမင့္ၾကာျဖစ္သည္၊ ေက်ာ္လွစ္မင္းႏွယ္သက္ေရာက္တည္း။ ။

(၅) သက္ေရာက္မင္းႏွယ္၊ ထိုခါ၀ယ္၌၊ ဘုန္းၾကြယ္သမၻာ၊ မင္းသားလ်ာမူ၊ မဟာဘူပတိ၊ ျဖစ္တံုဘိ၍၊ ႏြယ္ဟိစိုင္လာ၊ သည္ေနာက္မွာကား၊ သည္းခ်ာဘူပတိ၊ ျဖစ္တံုဘိ၏။ ထြန္းညီးသာလွ၊ ႀကီးေတဇျဖင့္၊ ၀ရဘူပတိ၊ စိုးအုပ္ၿပီးခါ၊ ဘုန္းဟိမင္းလွ၊ သု၀ဏၰႏွင့္၊ ၀ရသု၀ဏၰ၊ ေတဇနက၊ ၀ရေတဇနာ၊ ဆက္ျပန္လာ၏။ မည္သာေခၚေထြ၊ သုႏၶေရတြင္၊ ဖြားေပမ်က္ႏွာ၊ ျမင္တံုပါသား၊ ဥကၠရာဇ္ႏြယ္၊ သားပုေတၱကို၊ မေဟသရာ၊ နတ္ေဒ၀ါ၏၊ သည္းခ်ာစံသီး၊ ခ်စ္သမီးဟု၊ ထြန္းညီးေရာင္ျမ၊ နာမရမူ၊ သု၀ဏၰသမၻာ၊ ႏွင့္သင့္ရာ၀ယ္၊ ေတဇာႀကီးဘိ၊ တန္ခိုးဟိသည့္၊ သမုတၱိေဒ၀၊ သားေတာ္လွကို၊ ဖြားထၿပီးေသာ္၊ ပရမီသြာ၊ နတ္ရာဇာ၏၊ စိတာသမီး၊ ထိန္ညီးသာလွ၊ သုဂႏၶကလ်ာ၊ မိေဒ၀ါႏွင့္၊ ဃာရာ၀ါသ၊ အိမ္ေထာင္ခ် မ်ားလွျခံေရြ၊ မင္းျပဳေပေသာ္၊ မေဟသရာ၊ နတ္ျမတ္စြာႏွင့္၊ ေတဇာထြန္းဘိ၊ ႀကီးဣဒၶိျဖင့္၊ ပရမီသြာ၊ ႏွစ္ေယာက္လာ၍၊ ဒြါရာ၀တီ၊ ၿမိဳ႕သိင္ဂီကို၊ စံုညီျပည့္ထ၊ သမုတ္ခ်ကာ၊ ဓည၀တီ၊ ေ၀သာလီဟု၊ ေခၚညီထင္ေပၚ၊ ဟိုးဟိုးေက်ာ္သား၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ရမၼာ၊ ပူရာစသည္၊ ဌာနသာစည္၊ ေလးၿမိဳ႕တည္၏။ ပတ္လည္တခ်ိဳ႕၊ ေလးေထာင္႐ို႕ကား၊ ရာကိုးဆယ့္သွ်စ္၊ ျဖစ္တံုလွစ္ကာ၊ တလွစ္ျပင္ၿမိဳ႕၊ ေလးေထာင္႐ို႕ကို၊ လုပ္ဖို႕နတ္မ်ား၊ ေရာက္လာအားသည္၊ မင္းဖ်ားဘုန္းေတာ္ေတာက္ထြန္းတည္း။ ။

(၆) ထြန္းေတာက္ဘုန္းေတာ္၊ တန္ခိုးေက်ာ္သား၊ ၿပိဳင္ေဘာ္မဲ့ျငား၊ ရန္မ်ိဳးယွားသည္၊ မင္းဖ်ားဘူပါလ၊ သားေတာ္လွကား၊ ၀ရဘူပါလ၊ နရိႏၵတည္း။ ၀ရနရိႏၵာ၊ စိုးျပန္လာမူ၊ သမၻာရင့္ထိန္၊ ခ်မ္းရိပ္ၿငိမ္ၿပီး၊ မဟိပတိ၊ ဆက္ျပန္ဘိ၏။ ဘုမၼိတြင္ထ၊ သားမင္းလွမူ၊ ၀ရဘုမၼိေဇယ်၊ မင္းျမတ္လွတည္း။ ဣ၀ေလာကာ၊ ဤလုရြာ၌၊ ကမၻာေစာင့္နတ္၊ ရေသ့ျမတ္႐ို႕၊ မိန္႕လတ္သေရာ၊ ေဖာ္ထုတ္ေဟာ၏။ ခတၱိေယာတိ၊ အမည္ဟိသား၊ ဘုမၼိပါလာ၊ စိုင္ဆက္ကာျဖင့္၊ နရဒိပၸ၊ နရိႏၵဟု၊ ေခၚထထင္ရွား၊ ေလးမည္အားကို၊ မွတ္သားမုကၡ်၊ ခံကုန္ၾကလွ်က္၊ ရွိကမ်ားစြာ၊ မင္းတကာ႐ို႕၊ ဒိ႒ာႏုဂၢတိ၊ အစဟိသား၊ က်င့္ဘိတရား၊ သင္ဆိုၾကားမွ၊ တိုင္းကားျပည္ရြာ၊ ခြန္ဘ႑ာမူ၊ တရြာတခု၊ ေကာက္ယူမႈျဖင့္၊ ျပဳစုေကၽြမြီး၊ သားၿမီးအသြင္၊ ခ်စ္ၾကခင္လွ်က္၊ က်င့္စင္တရား၊ ဆယ္ပါးအားကို၊ မမွားေစာင့္ေယွာက္၊ ျဖစ္တံုေျမာက္၏။ ထိုေနာက္မွလွ်င္၊ ဘိေဇၨာသရ၊ မင္းျပဳကလည္း၊ ျမတ္လွထရ္ပ်ံ၊ တန္းခိုးထန္သည္၊ ဂ၀မၸတိ၊ စ်ာန္ဣဒၶိျဖင့္၊ ဣသိသွ်စ္ေသာင္း၊ ေလးေထာင္ေပါင္းႏွင့္၊ နတ္ေကာင္းစႏၵီ၊ သုႏၵရီဟု၊ ပရမီသြာ၊ တတ္ပညာႏွင့္၊ ၀ိဇၨာေဂ်ာ္ဂ်ီ၊ က်မ္းဗာဟီျဖင့္၊ ပါဒ္ဗီဇနာ၊ ျပန္ခရာလွ်င္၊ ပိႆာစိုက္ေမွာင္း၊ လုပ္တံုေလွ်ာင္း၏။ အေပါင္းသိရစ္၊ ေကာင္းျခင္းျဖစ္သည္၊ လက္သစ္အဂၤုေလာ၊ နန္းမုေယာတည္း။ ျပန္႕ေျပာထိုမွ၊ နာဂရဟု၊ ၿမိဳ႕ျပပစၥင္၊ ထိုမင္းတြင္ကား၊ သတင္းညာႀကီ၊ ကၽြန္းသၿပီ၌၊ သုႏၶရီနတ္၊ ေခၚတြင္မွတ္သား၊ ျမတ္မိဘုရား၊ တြင္ဆပြားသည္၊ မင္းသားတက်ိတ္ေျခာက္ေယာက္တည္း။ ။

(၇) တက်ိတ္ေျခာက္ေယာက္၊ မင္းသားေျမာက္တြင္၊ ေက်ာ္ေခ်ာက္၀ွမ္႕၀ွမ္႕၊ ကၽြန္းလံုးႏွမ့္သိ၊ သမုတၱိေဒ၀၊ သားေတာ္လွကို၊ ရမၼ၀တီ၊ ပီးႏွင္းလီ၏။ သိင္ဂီေရာင္လွ်ပ္၊ ျဗဟၼဒတ္အား၊ မည္မွတ္ေအာင္ခ်ာ၊ ျပည္သာယာမူ၊ ဗာရာဏသီ၊ ပီးတံုလီ၏။ ေခၚညီတြင္ဘိ၊ သမာဓိအား၊ ႏွမ့္သိေက်ာ္ျငာ၊ ထင္ရွားစြာသည္၊ ကုသ၀တီ၊ ျပည္ပူရီတည္း။ ေနာင္ညီထြန္းလွာ၊ မင္းသားမွာကား၊ သမ၀တၱ၊ ျပည္ပူရမူ၊ သာလွနဂိုရ္၊ ရာဇၿဂိဳဟ္တည္း။ ဘုန္းပ်ိဳထြန္းပ၊ သမၻ၀ကား၊ ျပည္မိတၳိလာ။ သာဓနာကား၊ အယုဇၨပူရ၊ စိုးပိုင္သ၏။ သု၀ဏၰတြင္ဘိ၊ သားဘုန္းဟိကား၊ ဟတၳိဗလ။ သုဒၶိယမူ၊ အဇၨရ၀တီ၊ ျပည္ပူရီကို၊ စိုးၿပီးအုပ္ထ၊ သူဘာ၀မူ၊ ဧကစကၡဳ၊ မွတ္ၾကျပဳေလာ့။ ပ်ိဳႏုရြယ္လွ၊ သုဂႏၶလည္း၊ စိုးရအညီ၊ ေကာသမၻီတည္း။ ထိုၿပီးမွန္စြာ၊ ဖလႅ၀ါကား၊ ဂႏၶာေကာစၦ။ အ႒ရမူ၊ ေခၚၾကဗိုလ္လူ၊ သိႏွမ့္ဟူသည္၊ ရာဇူျပည္သာ။ သဥၥဘာကား၊ စမၸာနဂရ။ သူဘာ၀မူ၊ တကၠသီလာ။ မႏၵပၸါလည္း၊ ကုသႏၷာရ။ သူရႏၵကား၊ သတၱိလတည္း။ ရြီထတံုေျမာက္၊ တက်ိတ္ေျခာက္ကို၊ တေယာက္တျပည္၊ ပီးအပ္သည္တည္း။ ပတ္လည္၀န္းလွည့္၊ ရြီတြက္ခယ့္ေသာ္၊ သွ်စ္ဆယ့္ငါးသြယ္၊ ၿမိဳ႕႐ို႕၀ယ္ႏွင့္၊ ေပါင္းလြယ္ေဇဌ၊ ေရာေႏွာၾကေသာ္၊ တရာ့တၿမိဳ႕၊ အင္မခ်ိဳ႕သည္၊ မင္း႐ို႕ျပည္ရြာတည္ေျမာက္တည္း။ ။

(၈) တည္ေျမာက္ထိုသို႕၊ သားမ်ား႐ို႕တြင္၊ ျပည္ၿမိဳ႕အရာ၊ ေပ်ာ္ဖြယ္သာသည္၊ ရမၼာ၀တီ၊ ျပည္သိင္ဂီကို၊ ေခၚညီတြင္ဘိ၊ အမည္ဟိသား၊ သမုတၱိေဒ၀၊ ရာဇညဟု၊ မင္းလွသားႀကီး၊ ေဆာင္းရႊီထီးႏွင့္၊ စိုးၿပီးထိုခါ၊ဘုမၼိပါလ၊ ေက်ာ္လွ်က္ျပေသာ္၊ ၀ရဘုမၼိပါလ၊ နရိႏၵတည္း။ ၀ရနရိႏၵ၊ စိုးၿပီးမွလွ်င္၊ မဟိႏၵပတိ၊ ရာဇတိဟု၊ ဘုန္းဟိလြန္မွ၊ ရႊီနန္းမ၌၊ ၀ရမဟိႏၵပတိ၊ ေစာသီရိသည္၊ ဘုန္းဟိရေသ့၊ က်င့္ခ်မ္းေျမ႕ဘိ၊ နတ္ကိုတြိေသာ္၊ မရႊိရေအာင္၊ ပင့္ခ်ီေဆာင္မွ၊ ေနာက္ေနာင္လူမ်ား၊ မ်ိဳးေလးပါး႐ို႕၊ မွတ္သား၀ီျခမ္း၊ ဆံျခည္ႏွမ္းက၊ တႏွမ္းမုေယာ၊ အဂၤုေလာတိ၊ မုေဒၶါအထြာ၊ အေတာင္သာႏွင့္၊ ရွည္စြာအလ်ား၊ ႏြားလားဥႆဘ၊ တြန္သံခသား၊ ေဂါသယူဇနာ၊ ဤသခၤ်ာကို၊ ရြီကာမ်ားေျမာင္၊ ခ်င့္တြက္ေဆာင္၍၊ မင္းေခါင္နရိႏၵ၊ က်င့္႐ိုးျပသား၊ ရွိကျဖစ္ျငား၊ မင္းအမ်ားလွ်င္၊ ပုဏၰားအက်င့္၊ ထိုကိုခ်င့္၍၊ မသင့္အပ္စြာ၊ ေယွင္ပယ္ခြာလွ်က္၊ ဆယ္ျဖာတရား၊ ေစာင့္တံုျငားမွ၊ ေလးပါးဂတိ၊ ေျဖာင့္မတ္သိ၏။ ရဘိယာဥ္ရွင္၊ ငါးပါးပင္တည္း၊ စိုးက်င္လီရ၊ ထိုမင္းကသည္၊ စ၍ရြီလွ်င္၊ အစိုင္ပင္တည္း၊ က်င့္အင္ျမဲျမဲ၊ မခၽြတ္လြဲဘဲ၊ ဆကဲတေထြ၊ အသေခၤ်လွ်င္၊ ကုေဋခ်င့္မွန္း၊ ကိုးသိန္းထြန္းကာ၊ ထီးနန္းစိုးမွန္၊ မင္းမ်ားလြန္သည္၊ ဆယ္ျပန္အစိုင္႐ိုး၏တည္း။ ။

(၉) ႐ိုး၏အစိုင္၊ နန္းသက္ယွဥ္၍၊ ေကာင္းယိုင္အမွန္၊ မင္းမ်ားလြန္မွ၊ ျပည္မြန္ပူရ၊ ဗာရဏ၌၊ ရာဇ၀ံသာ၊ အႏြယ္လာသည္၊ မဟာသာ၀နာ၊ မင္းရာဇာလွ်င္၊ ဒိပၸေတာင္ငူ၊ ကၽြန္းဇမၺဴႏွင့္၊ ခ်င့္ယူမွတ္ဖြယ္၊ တြက္က်ံဳးသြယ္ေသာ္၊ ကၽြန္းငယ္ငါးရာ၊ အရံပါသား၊ မ်ားစြာရပ္ရြာ၊ ဘ႑ာသိမ္းယူ၊ စိုးေတာ္မူ၏။ ဘုန္းထူးမင္းျမတ္၊ သားသည္းပြတ္ကား၊ မည္မွတ္တြင္ထ၊ ေခၚေ၀ၚၾကသည္၊ ဥတၱမသာဓန၊ ျဖစ္ၿပီးမွလွ်င္၊ ၀ရသာဓနာ၊ ဆက္ျပန္လာသည္။ ၀ရျဗဟၼတ၊ သုသိလာတည္း။ ၀ရသုသိလာ၊ မင္းျမတ္ခါ၌၊ ျမတ္စြာဘုန္း၀ွန္၊ ကကႆန္ဟု၊ လုထံေက်ာ္ေခ်ာက္၊ ဘုရားေပါက္၍၊ မင္းေျမာက္အေပါင္း၊ ရြီတြက္ေလွ်ာင္းေသာ္၊ သွ်စ္ေသာင္းေလးေထာင္၊ ျပန္႕ပြားေဆာင္၏။ ထို႕ေနာင္ၿပီးမွ၊ ကၽြန္းဒီပ၀ယ္၊ သမႏၲစကၡဳ၊ နီလတုသို႕၊ ၿပိဳင္တုမရ၊ သု၀ဏၰတည္း။ ၀ရသု၀ဏၰ၊ ၾသရသကား၊ ဘူပါလရာဇ၊ ျဖစ္ျပန္မွတည္း၊ ၀ရဘူပါလရာဇာ၊ မင္းျမတ္စြာကို၊ ဆက္ကာစိုးဘိ၊ ဘူပတိတည္း။ ထြန္းညီးေတဇ၊ လက္႐ံုးပသား၊ မဟိႏၵရာဇာ၊ စိုးစံပါမွ၊ ၀ရမိႏၵလ၊ ျဖစ္ထြန္းပ၏။ ၀ရဘူပတိ၊ သားဘုန္းဟိကား၊ ေခၚဘိဂႏၶဗၺ၊ ၀လွ်ာဏႏွင့္၊ ၀ရ၀လွ်ာ၊ မႏၶတ္သာလွ်င္၊ စၾကၠာေလးကၽြန္းစိုး၏တည္း။ ။

(၁၀) စိုး၏ေလးကၽြန္း၊ နီလထြန္းသို႕၊ စက္၀န္းေဒသ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ရသည္၊ ရန္မ်ိဳးသြယ္သား၊ ဘုန္းစည္မႏၶတ္၊ ေစာမင္းျမတ္ကား၊ ၾကည္ညြတ္သဒၶါ၊ သံသရာက၊ လွဴဒါစိမ်ိဴး၊ ရွိေကာင္းက်ိဴးေၾကာင့္၊ ျပည့္ၿဖိဳးမ်ားစြာ၊ ရတနာသည္၊ လိုရာမတ၊ ျပည့္စုံလွ၏။ ဓနသဒၶိ၊ ၿပီးစီးဘိလွ်က္၊ စက္တိရတနာ၊ ရထားသာႏွင့္၊ ေ၀လာဟက၊ သိႏၶ၀ျဖင့္၊ သာလွညက္ေညာ၊ ျဖဴစင္ေခ်ာသည္၊ ဥေပါသထ၊ သတၱိစသား၊ ခဂၢမည္သာ၊ ျဖစ္တုံပါလွ်က္၊ အာကာေကာင္းခင္၊ ပ်ံႏိုင္က်င္သား၊ ဆင္ျမင္းလွံဓါး၊ ဤငါးပါးကို၊ နတ္မ်ားေဒ၀ါ၊ ဆက္သလာေသာ္၊ ထက္မွာေဒ၀ိန္၊ တာ၀တိမ္ႏွင့္၊ ႏိႈင္းယွဥ္မွန္စြာ၊ အသူရာက၊ ေအာက္မွတလည္၊ နဂါးျပည္ကို၊ ဘုန္းစည္မင္းျမတ္၊ အာဏာလႊတ္သား၊ မႏၶတ္ရာဇာ၊ မင္းျမတ္စြာလွ်င္၊ လုရြာကပ္ဆက္၊ ႏွစ္ကိုတြက္မူ၊ အသက္သေခၤ်၊ နီတံုေပ၏။ မ်ားေထြေက်းဇူး၊ ဆိိုေသာ္မူအ့ံ၊ အထူးျမင့္ရွည္၊ က်ယ္ျမင့္တည္ကာ၊ ၿငိမ္ရည္ေစသား၊ ထိုမင္းမ်ား၌၊ မိဖုရားလွစြာ၊ ဂု႐ုသာ၏၊ ပုတၱာျဖစ္ထ၊ ၾသရသမူ၊ သူရိယေသာတ၊ သားမင္းလွကို၊ ျမန္စြျမင္းေကာင္း၊ ပီးတုံေလွ်ာင္းမွ၊ တေသာင္းယူဇနာ၊ ကၽြန္းဒီပါ၀ယ္၊ (အဌာဓိပဓိ)၊ ေခၚဘိမွန္စြာ၊ မိစၦိမာ၌၊ ပဌမနဂိုရ္၊ ျပည္ဗဟိုရ္မူ၊ ေျပာဆိုသခ်ၤာ၊ ယူဇနာကား၊ ကိုးရာအ၀န္း၊ အက်ယ္ထြန္း၏။ တခန္းထိုမွ၊ ေဖာ္ထုတ္ျပမူ၊ စႏၵေသာတာ၊ သားေတာ္မွာကို၊ မ်ားစြာဆင္ေကာင္း၊ ပီးတုံေလွ်ာင္းမွ၊ တေသာင္းဒီပါ၊ ဇမၺဴခ်ာ၀ယ္၊ ေၾကျငာေက်ာ္ထ၊ သမုတ္ၾကသည့္၊ ေဇဌဓိပတိ၊ မင္းဘုန္းဟိကား၊ ေခၚဘိနာမ၊ မွည့္ၿပီးမွလွ်င္၊ ပဥၥပူရာ၊ ျပည္ေအာင္ခ်ာလည္း၊ ကိုးရာအ၀န္း၊ ျဖစ္တုံထြန္း၏။ ထြန္းသည္ဖိတ္ဖိတ္၊ ေအာင္နမိတ္ျဖင့္၊ အာဒိစၥ၀င္၊ တျပည္လွ်င္တည္း၊ ထိုတြင္ေက်ာ္သိ၊ အမည္ဟိသား၊ မဏိသုဘာ၀၊ ရာဇလွကို၊ မ်ားၾကလူေပါင္း၊ ပီးတုံေလွ်ာင္းမွ၊ တေသာင္းဒီပ၊ ႏွမ့္သိၾကသား၊ နရဓိပတိ၊ သမုတ္ဟိလွ်င္၊ ေခၚဘိတခန္း၊ ရြီတြက္ညႊန္းကာ၊ အ၀န္းကိုးရာ၊ ျဖစ္တုံပါလွ်က္၊ ရမၼာပူရ၊ ေက်ာ္ေဇာၾကသည့္၊ ျပည္မဌာနီ၊ ကၽြန္းသၿပီ၌၊ သုံးလီသုံးပါး၊ သားေတာ္မ်ားလွ်င္၊ ပိုင္းျခားယူဇနာ၊ ေျခာက္ေထာင္တာကို၊ အာဏာမိုးလီစိုး၏တည္း။ ။