ညီညြတ္ေရးသာပန္း

အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာတြင္ အလြန္သေဘာေကာင္းေသာ ၀ါႀကီးတလံုးဟိသည္။ သူသည္ ဘုရားတရားအလြန္ရိုေသကိုင္းညြတ္သည္။ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းဟိသည္။ ရပ္ေရးရြာေရး၊ သာေရးနာေရးအစစအရာရာ ကူညီတတ္သည္။ ရပ္ရြာစည္ပင္သာယာေရးအတြက္အစဥ္မၿမဲ ဦးထိပ္ရြက္ပန္ထားသူျဖစ္သည္။ ရပ္ရြာအတြင္း လင္မယားရန္ျဖစ္သည္ကအစ သင့္ျမတ္ေအာင္ စိစပ္ေဆာင္ရြက္ပီးသည္။ အေခ်သူငယ္မ်ားရန္ျဖစ္လွ်င္လည္း (အေ၀း အစိတ္ေကေခ်တိ၊ ပုတ္ၾကားေက ႏြားခ်ီး၀င္ေရ။ ႏြားကဲြေက က်ားကိုက္ေတေ၀း၊) စသည္ျဖင့္ ထိေရာက္ေသာစကားပံုမ်ားျဖင့္ ဆိုဆံုးမေလ့ဟိသည္။

သူ႔အိမ္သည္ ပ်ိဳင္စီပ်ိဳင္ေဆာင္အိမ္ႀကီးျဖစ္သည္။ သူ၏မိဘမ်ားမွာ လယ္ပိုင္သွ်င္သူေဌးႀကီးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ၿပိဳင္းသားတိုင္ေနာင္းေနာင္းျဖင့္ အဂၤလိပ္လက္ထက္တတည္းကပင္ ေဆာက္လုပ္ခၿပီး မသီခင္ တဦးတည္းေသာသားႀကီးေမာင္သာဘန္းအား အမြီပီးထားချခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္မွာ ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀) ေက်ာ္ၾကာသည့္တိုင္ အခုအထိ ေနာင္းေနာင္းနင္းနင္း မယိုင္မယိမ္းဘဲ ရြာ၏အရွိဖက္တြင္တည္ဟိသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းႏွင့္ မနီးမ၀ီးျဖစ္သည္။ မင္းကန္ႏွင့္လည္း နီးသည္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္ၿပီး ကားလမ္းမကၾကည့္လွ်င္ ဟိန္းလွ်က္ျမင္ရသည္။ ရြာ၏က်က္သေရေဆာင္အိမ္ႀကီးတေဆာင္ျဖစ္သည္။ ရြာသားမ်ားက သူ၏အိမ္ကိုလက္ညွိဳးထိုးလွ်က္ မိမိရြာကိုဂုဏ္ယူတတ္ၾကသည္။ အျခားရြာသားမ်ားအား ႄကြားစရာဟူ၍ ဤအိမ္ႀကီးတလံုးရာဟိသည္။ ရပ္ေရးရြာေရးအတိုင္ပင္ျပဳေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းကိုပင္ မအားထား၊ ဤအိမ္ႀကီး၌စုရံုးေလ့ဟိသည္။ သို႔ေၾကာင့္ သက္တူရြယ္တူလူႀကီးမ်ားက အဘိုးေမာင္သာဘန္းအား (ညီညြတ္ေရးသာဘန္း) ဟုေခၚသည္။

ဤသို႔ေခၚရသည့္အေၾကာင္းမွာလည္း ရြာတြင္ ေသာက္စားယစ္မူးတတ္ေသာ ႏြားသူခိုးသာဘန္းႏွင့္ ကဲြလဲြစီခ်င္၍ျဖစ္သည္။ (သာဘန္း) ဟုေျပာလွ်င္ (ဇာသာဘန္း) လဲဟု အတြန္႔ရွည္သျဖင့္ (ညီညြတ္ေရးသာဘန္း) ေျပာလိုက္လွ်င္ လူတိုင္းသိသည္။ သူသည္ ရြာသူရြာသားမ်ားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးသာလွ်င္မဟုတ္ ရခိုင္တမ်ိဳးသားလံုးစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို လိုလားသူတဦးျဖစ္သည္။ ေလး၀တီညီညြတ္ေရးတရားကိုလည္း စကားထဲအၿမဲထည့္ေျပာေလ့ဟိသည္။ သူ႔အိမ္တြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ကပ္ဆပ္တလံုးဟိသည္။ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ႏြားမတန္းမ,သံုးေကာင္ကိုေရာင္းလွ်က္ ၀ယ္ထားသည္ကို ရွိမွီေနာက္မွီမ်ားက သိသည္။ အဖိုးသာဘန္းသည္ အသက္အရြယ္ႀကီး၍ ၀ါႀကီးျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ဂ်ီမသုဥ္းသည့္အျပင္ ေခတ္လူငယ္မ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းလုပ္ႏိုင္ေသာ အလြန္ေခတ္မွီေသာ ေခတ္မွီ၀ါႀကီးတလံုးျဖစ္သည္။

ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးရေသာအခါ အဘိုးသာဘန္းမွာ အသက္ (၁၅) ႏွစ္ဟိၿပီးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ပညာေရးကို (၈) တန္းအထိသင္ၾကားဖူး၍ အဖိုးသည္ အဂၤလိပ္စကားကိုလည္း အသင့္အတင့္ေျပာဆိုႏိုင္သည္။ မိဘမ်ားက ခ်မ္းသာသူမ်ားျဖစ္၍ ၿမိဳ႕တက္၍ ေက်ာင္းထားႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ အဖိုးသည္ အဂၤလိပ္ (Grammar) ကို အလြန္ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညာေရးကိုလိုက္စားေသာ ရြာလူငယ္မ်ားက အဖိုးထံ၌ တပည့္ခံ နည္းနာခံယူရသည္။ အဖိုးလည္း ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ အလြန္စိတ္ရွည္သည္။ တပည့္သားသမီးမ်ားမသိနားမလည္သည္မ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ယွင္းျပတတ္သည္။ လူငယ္မ်ားအား ႏြားႏွင့္ရုန္း၍ က်ဳပ္ႏြံထဲတြင္ မနစ္မြမ္းစီခ်င္ေသာ သူ၏ေစတနာအရင္းခံေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

သူ႔၏အိမ္တြင္ ဘို႔အား (၁၂) လံုးဟိေသာ ဘယ္ထရီ (၃) လံုးႏွင့္ လူတရပ္ခန္႔ျမင့္ေသာ (Sound Box) ႏွစ္လံုးဟိသည္။ ေဘထရီတလံုးကုန္လွ်င္ (၂) လံုး အရံအဆင့္သင့္ဟိသည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း တန္းေဆာင္ဘုန္းလျပည့္နိေရာက္၍ ထမင္းေပါင္းခ်က္စားတိုင္း ရြာလူငယ္မ်ားအဘိုးအိမ္၌စုရံုး၍ အဘိုးကပ္ဆပ္ျဖင့္ (Sound Box)အသံကုန္ဖြင့္ေလ့ဟိသည္။ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္း (၃) မိုင္ကြာ၀ီးေသာ ဇီးဇာရြာကပင္လွ်င္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ဖြင့္ေသာ ေတးျခင္းသံမ်ားကို ညဥ့္လံုးေပါက္ၾကားရသည္ဟုဆိုသည္။ အဖိုးသည္ ရွိေဟာင္းသျခင္းႀကီးမ်ားသာလွ်င္မဟုတ္ အခုေခတ္ေပၚရခိုင္သျခင္းမ်ားကိုလည္း လက္ခံသည္။ အဖိုးအႏွစ္သက္ဆံုးသျခင္းမွာ (၀တီေလးရပ္သားခ်င္း၊ ညီညြတ္ကတ္ေမ) ဆိုသည့္သျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေျမာက္ဦးသား သိန္းထိုက္ေဇာ္ဆိုေသာ (အေျပာႏွင့္မၿပီးသိမ့္ပါ ရခိုင္) ဆိုသည္သျခင္းကိုလည္း အလြန္ႏွစ္သက္သည္။ တခါတရီ အဘိုးသည္ ေဆာင္းတြင္း၀ိုင္းမီးလံႈေသာအခါ အသံုးျပဳေသာ ကေသာင္း၀ါးျခမ္းထိုင္ခံုကို သူ၏ပန္းတူရိုးျဖင့္ စည္းေခါက္လွ်က္ ထိုကာလေပၚေတးျခင္းမ်ားကို အကၽြႏ္ုပ္ရို႕လူငယ္မ်ားအား ဆိုျပေလ့ဟိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႔လူငယ္မ်ားက အဖိုးအားအလြန္ခ်စ္ၾကသည္။

သို႔ေသာ္ အဖိုးကားစိတ္ေကာင္းဟိသေလာက္ ကံမေကာင္းပါ။ အဘိုး၏ခ်စ္လွစြာေသာ အေဘာင္မမသွ်င္မွာ အဖိုးထက္ေစာေစာစီစီး သီဆံုးလားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အဖိုးမွာ အိမ္ေထာင္က်လည္းေနာက္က်သည္။ အဖိုးက ဘုန္းႀကီးလုပ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏မိဘမ်ားက အမြီခံမ်ိဳးဆက္တံုးလားမည္စိုး၍ အဖိုးအသက္ (၅၀) ေရာက္ခါမွ ပန္းေမာ္ရြာက အပ်ိဳႀကီးမသွ်င္ႏွင့္ အိမ္ေဆာင္ခ်ပီးသည္ဟုသိရပါသည္။ အဖိုးအိမ္ေထာင္က်ခ်ိန္တြင္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႔ မြီးေတာင္မမြီးသိမ့္ပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး (၂) ႏွစ္အၾကာမွ သမီးေခ်တေယာက္ထြန္းကားသည္။ (အထြီးေမ) ဟုေခၚသည္။ အသက္ႀကီးၿပီးမွ အိမ္ေထာင္က်ေသာေၾကာင့္ သမီးဦးကိုဖြားၿပီး ေနာက္ထပ္သားသမီးမရလီပါယာ။ အဖိုးကို တရြာလံုးကခ်စ္ေသာေၾကာင့္ သမီး (အထီြးေမ) ကိုလည္း တရြာလံုးက ၀ိုင္းခ်စ္ၾကသည္။

တခ်က္မိက်န္လိုက္သည္မွာ အဖိုးအိမ္တြင္ ဒါးတေခ်ာင္းဟိသည္။ အသြားမွာ လက္ႏွစ္လံုးအရြယ္ဟိ၍ အရွည္မွာ တလံေလာက္ဟိသည္။ အေဆာက္ကို ကၽြဲရိုးျဖင့္ေဆာက္ထားသည္။ အဖိုး၏အိမ္ရွိခန္းတြင္အလွခ်ိတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ၄င္ဒါးအား မည္သူတဦးတေယာက္ကိုလည္း အကိုင္မပီး။ သႀကၤန္ေရာက္တိုင္း အဖိုးမွာ တႀကိမ္စီဒါးသြီးသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္အရာကိုမွ် ခြတ္ထစ္ျခင္းမျပဳ။ ၄င္းဒါးမွာ ျမန္မာယိမ္းႏဲြ႔ပါးဒါးကဲ့သို႔ေပ်ာ့စိစိမဟုတ္။ အလြန္မာ၍ အလြန္ေျဖာင့္သည္။ သံဆီးသံုးထပ္တင္ထားသျဖင့္ အလြန္ထက္သည္ဟုဆိုသည္။ မယံုသျဖင့္ တခါက ရြာသွ်င္ျပဳပဲြတြင္ ပိႆာ (၁၅၀) က် ၀က္တေကာင္းအားခြတ္ျပရာ တခ်ိန္းတည္းႏွင့္ ႏွစ္ပိုင္းျပတ္လားမွ ရြာသားအားလံုးအံၾသသင့္ရသည္ဟုဆိုသည္။ အဂၤလိပ္အဆုပ္ ဂ်ပန္အတက္ ကုလားရခိုင္အေရးအခင္းျဖစ္ရာတြင္ အသံုးျပဳခသျဖင့္ သမိုင္း၀င္ဒါးအျဖစ္ အဖိုးက တယုတယသိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဘူးသီးေတာင္ေမာင္ေတာ ရထားလမ္းေဟာင္းသံျဖင့္ျပဳလုပ္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အဖိုးအသက္ (၁၃) ႏွစ္အရြယ္ ဆံေတာ္ရွင္ဘုရားဖူးအျပန္ ပူဆာသျဖင့္ အမိအဘမ်ားက စစ္ေတြကုန္တန္းပန္းဘဲဆိုင္တခုမွ စ်ီးႀကီးပီး၍ ၀ယ္ယူခသည္ဆို၏။ အကၽြႏ္ုပ္ကား တႀကိမ္တခါကိုင္ဖူးပါ၏။ မခြတ္မျပဳဘဲ တႏွစ္တႀကိမ္သြီးထားသျဖင့္ ဒါးသြားမွာ သွ်င္ျပဳဥေကၡာင္းဆံရိပ္ေသာ သင္းထုန္းဒါးထက္ပင္ထက္၏။

ဇတ္လမ္းကိုဆက္ရသည္ဟိေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာတြင္ အပ်ိဳလူပ်ိဳရြာလည္ေသာ ဓေလ့အစဥ္အလာဟိ၏။ သို႔ေသာ္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ကားမဟုတ္။ လူပ်ိဳတဦးတေယာက္က အပ်ိဳတေယာက္အားရြာလည္လိုသည္ဟိေသာ္ ပထမဦးစြာ လူပ်ိဳေဂါင္းအားအသိပီးရ၏။ ထိုေနာက္ လူပ်ိဳေဂါင္းက အပ်ိဳေဂါင္းအားႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကား၏။ ထိုညတြင္ အပ်ိဳေဂါင္းက အပ်ိဳအိမ္သို႔ ဆီးကြမ္းစားဟန္ျပဳ၍ အပ်ိဳမအား တိတ္တိတ္ပံုးအသိပီးထား၏။ အပ်ိဳသေဘာတူမွ သမီးရည္းစားျဖစ္ခြင့္ရ၏။ သို႔ေသာ္ ရမ္းၿဗဲအရပ္မွာကဲ့သို႔ ဇမ္းကဗ်ာျဖင့္ အခ်စ္က်ဴးေသာ ကဗ်ာအလကၤာ၊ စာအလကၤာမ်ားမွာ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ရိုးရိုးစကားျဖင့္ပင္ ခ်စ္ခြင့္ပန္ၾက၏။ သမီးရည္းစားျဖစ္သူမ်ားအဖို႔ က်ဴရိုးတံတြင္ သေကၤတျပဳလွ်က္ လူမမွားစီရန္ အမွတ္အသားျပဳရ၏။ ထိုက်ဴရိုးတံအား သူမ်ားမျမင္ မခိုးရေအာင္ ပုန္း၀ွက္ထားရသည္မွာ လူပ်ိဳမ်ားအဖို႔ အလြန္ဦးေႏွာက္စားေသာအလုပ္ျဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕ငေမ်ာက္ငေခ်ာက္မ်ားက သူမ်ားက်ဴရိုးတံခိုး၍ အေခ်ာင္ရြာလည္တတ္သည့္အႏၲရာယ္ကို သမီးရည္းစားခ်စ္ႀကိဳက္နီသူမ်ားအထူးဂရုျပဳၾကရ၏။

ရြာလည္ခ်င္ေသာ လူပ်ိဳမ်ားသည္ ရြာလယ္တြင္ လူပ်ိဳမ်ားတကူးတကေဆာက္လုပ္ထားေသာ ရြာလည္အိမ္၌ စုေ၀းအိပ္ၾကရ၏။ အရာရာကို စူးစမ္းခ်င္ေသာအသက္ဆယ့္သံုး၊ ဆယ့္ေလးႏွစ္အရြယ္ လူပ်ိဳေပါက္စမ်ားအဖို႔ ထိုအိမ္၌ အိပ္ခြင့္ရေရးမွာ လြယ္ကူေသာအလုပ္မဟုတ္။ လူပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳေဂါင္းမ်ားကို အထူးပူေဇာ္ပသရ၏။ လူပ်ိဳေဂါင္း၏ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ထိုရြာလည္အိမ္၌အိပ္ခြင့္မဟိ။ ရြာလည္ေသာအခါတြင္လည္း ရြာလည္လာေသာ အာဂႏၶဳတျခားရြာသားမ်ားအား ဦးစားပီးရ၏။ အနီးပတ္၀န္းက်င္ရြာအင္တန္မ်ားမ်ား၌ ထိုဓေလ့မွာ ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ရြာလည္ရန္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာသို႔ စုျပံဳေရာက္လာတတ္၏။ အထူးသျဖင့္ ႏြီခါသားတလင္းပဲြခ်ိန္ျဖစ္၏။ ရြာလည္ခြင့္ဟိေသာ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာ၏အားသာခ်က္မွာ လူပ်ိဳမ်ားသည္ တျခားရြာသို႔ထြက္မလားလို။ ရြာ၌ၿမဲ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕ရြာ၏အိမ္ေခါင္ေပၚဦးေရမွာ အျခားရြာမ်ားထက္ သံုးေလးဆပိုမ်ား၏။ ရြာလည္ခြင့္ဓေလ့ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီးျဖစ္ေသာရြာမ်ား၌ လူပ်ိဳလူရြယ္မ်ားမေပ်ာ္ပိုက္သျဖင့္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ကုန္၏။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာစစ္တပ္ထဲသို႔၀င္၍ မိႈင္းသင့္ၿပီးမွ ရြာျပန္ေရာက္လာတတ္၏။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုမွာ ကရင္ျပည္နယ္ရွိတန္းတြင္ လစန္႔ေကာင္သည္မ်ား၏။

မွတ္မိသေဘာက္ အကၽြႏ္ုပ္ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရြာလည္အိမ္၌ အိပ္ခြင့္ရသည္မွာ အသက္ (၁၅) ႏွစ္အရြယ္ေရာက္ၿပီးမွျဖစ္သည္။ ထို႔အခြင့္အေရးရဖို႔ လူပ်ိဳ၊ လူပ်ိဳေဂါင္းမ်ားအားကန္ေတာ့လိုက္ရသည္မွာ အိမ္ကၾကက္တုတ္တုတ္ေျပာင္၏။ ထိုရြာလည္အိမ္၌ ပထမအိပ္ခြင့္ရေသာနိသည္ပင္လွ်င္ အကၽြႏ္ုပ္၏အေပ်ာ္ဆံုးရက္ထဲတြင္တရက္အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ မွတ္မိရရဟိသည္မွာ ထိုနိတြင္ အကၽြႏ္ုပ္ထက္အလြန္၀ါႀကီးေသာ အစ္ကိုႀကီး (၆) ေယာက္ႏွင့္အတူျဖစ္သည္။ အကၽြႏ္ုပ္အပါ၀င္ (၇) ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုအထဲတြင္ အလြန္ရယ္စရာ ဟာသေျပာတတ္ေသာ အစ္ကိုႀကီးသာေအာင္လည္း တေယာက္အပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုႀကီးသာေအာင္သည္ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ (၂၆) ႏွစ္ခန္႔ဟိၿပီးျဖစ္၍ အကၽြႏ္ုပ္ထက္ (၁၀) ႏွစ္ခန္႔အသက္ႀကီးပါသည္။ (ပရမီက်င့္သၾကားမင္း၊ ဒယြားမရထြက္ၿပီးဖို႔က်။ ႏွစ္ကားႏွစ္အဖိုး ကၽြန္ေတာ္မပါစီကဲ့။) ဟာသမ်ားမွာ အစ္ကိုႀကီးသာေအာင္ပါးကရေသာ ရြာလည္၀တၳဳမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ထို၀တၳဳမ်ားကို ပရိႆတ္က ေတာင္းဆိုသည္ဟိက အခါအခြင့္သင့္ေတာ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ ေဖာ္ျပပီးလားပါမည္။

ဇတ္လမ္းကိုျပန္ဆက္ရေသာ္ ထိုႏွစ္တေပါင္းလတြင္ျဖစ္သည္ အဖိုးသာဘန္း၏သမီးနီမေကာင္းျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္မဟိ၍ ရြာက သားဖြားဆရာမႏွင့္ျပေသာအခါ ဇတ္လမ္းမွာ ႀကိဳးၾကာဥျပႆနာျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းစံုစမ္းေသာအခါ တရားခံမွာ အစ္ကိုသာေအာင္ျဖစ္နီသည္။ အမ်ားမၾကာ တရက္နိမိုးထက္ေစာေစာ ဆြမ္းပို႔ခတက္ေခါက္ၿပီး မၾကာခင္ေလာက္တြင္ အဖိုးသာဘန္း ဒုတ္ေကာက္ေထာက္၍ အကၽြႏ္ုပ္ရို႔စံအိမ္ႀကီးသို႔ ေပါက္ခ်လာသည္။ (အေ၀း သာေအာင္ထထ) ဟု လွမ္းေအာ္ေခၚသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕လည္း အိမ္မႊမ္းစံုထ ထပါလတ္ကတ္သည္။ မိုးထက္ေစာေစာျဖစ္သျဖင့္ အေရးႀကီးအေၾကာင္းကိစၥေပၚသည္ဟုထင္သည္။ စိတ္ထဲမွာ အစ္မ (အထြီးေမ) နီမေကာင္း၍ ဆီးရံုသို႔ပို႔ခ်င္၍လားမသိထင္သည္။ ကိုသာေအာင္က ဦးစြာဆင္းႏွင့္သည္။

လွီကားထစ္တ၀ွက္အေရာက္တြင္ အဖိုးသာဘန္းက ဒုတ္ေကာက္တြင္ ပူးခ်ိဳင္ယူလာေသာ ကုလားႏိုင္ဒါးျဖင့္ အစ္ကိုသာေအာင္၏ခါးေနာက္ကုန္းကို ႏွစ္ပိုင္းပိုင္းခ်လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မသည္မွာ ဓါးမွာအလြန္ရွည္သျဖင့္ ႏႈတ္ယူခ်ိန္တြင္ နည္းနည္းႀက့ံၾကာနီသျဖင့္ အကၽြႏ္ုပ္ရို႕က ျမင္ၿပီးလွမ္းေအာ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အစ္ကိုသာေအာင္မွာ ေနာက္လွည့္၍ဆင္းနီသျဖင့္ သူအားခြတ္သည္ကိုလံုး၀မျမင္။ အကၽြႏု္ပ္ရို႔လွမ္းေအာ္လိုက္မွ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္လန္ခ်လိုက္ရာ အဖိုးသာဘန္းၿခီေထာက္ေအာက္တြင္ ပက္လက္လန္က်လားသည္။ ခြတ္သည့္ဒါးမွာ ျပတ္သည္ကေၾကာင္း ျပင္းသည္ကတေၾကာင္း လွီးကားထစ္လုပ္ထားေသာ ကန္းပိုင္သားတြင္ လက္ေလးဆစ္ခန္႔နစ္၀င္လားသည္။ ေနာက္ထပ္ခြတ္ရန္ ဒါးကိုႏႈတ္ေသာအခါ ႏႈတ္မရျဖစ္နီဆိုက္ အစ္ကိုသာေအာင္ထြက္ၿပီးလား၍ အသက္ခ်မ္းသာရသည္။ သာေအာင္ကိုမမွီလိုက္ေသာအခါ အဖိုးသာဘန္းမွာ ေဒါသျဖင့္ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ စိုက္ထားေသာ ႏွပ်ိဳးပင္အားလံုးကို ကုလားႏိုင္ဒါးျဖင့္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္လားသည္။

သာေအာင္ဆိုသူမွာလည္း အလြန္ အရႊန္ျဖစ္သည္။ အဖိုးျဖတ္ပစ္ေသာႏွပ်ိဳးပိုင္းမ်ားကိုယူလွ်က္ မုန္႔တီေရာင္းေသာ အရီးေအာင္ႄကြျဖဴကို တကူးတကမုန္းဟင္းခါးခ်က္ခိုင္းသည္။ အကၽြႏ္ုပ္ရို႔လည္း အစ္ကိုသာေအာင္အားဓမၼေခၚေကၽြးသျဖင့္ စိတ္မပါဘဲလိုက္စားလိုက္ရပါသည္။ ႏွပ်ိဳးပင္မွာ လတ္လတ္ဆန္းဆန္းျဖစ္၍လားမသိ အလြန္စားေကာင္းပါသည္။

ထိုသတင္းကိုၾကားသျဖင့္ ရြာကဆရာေတာ္ႀကီးဥဴးေကာ၀ိဒ ကိုယ္တိုင္ႄကြ၍ ထိုကုလားႏိုင္ဒါးအား အဘိုးသာဘန္းဘားက အလႈခံလားသည္။ “ကိုယ့္အလွည့္က် ကုလားႏိုင္ဒါးႏွင့္ဆံုးမ။ မသင့္ေတာ္ပါတကာႀကီး၊ တရားႏွင့္ေျဖပါ” ဟု ဆံုးမသည္။ အဖိုး “ညီညြတ္ေရးသာပန္း” က မွားပါသည္ဟု ၀န္ခံသည္။ ၿပီးလွ်င္ ရွက္ရွက္ျဖင့္ သံုးလလခန္႔ အိမ္တြင္းအိမ္ျပင္လံုး၀မထြက္။ သမီးအထြီးေမမွာ ၀မ္းတလံုးႏွင့္ အဖ “ညီညြတ္ေရးသာဘန္း” အိမ္တြင္းပုန္းနီဆိုက္ အိမ္မႈကိစၥ၊ စီးပြားေရးအ၀၀ကို ဦးစီးရသည္။ သံုးလလြန္ၿပီးမွ အဖိုး “ညီညြတ္ေရးသာပန္း” ဥပုသ္ကထြက္သည္။၊ ဥပုသ္မွာ ရက္ရွည္ဥပုသ္ျဖစ္သျဖင့္ ရြာသားတခ်ိဳ႕က “သီရိသုဓမၼရာဇာမင္းႀကီး မဟာမုနိမွာ ဥပုသ္ေစာင့္ေရမနားေယ” ဟု မၾကားတၾကားေျပာသည္။ အဖိုးမွာ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ၿပီးျဖစ္သည္ကတေၾကာင္း၊ စိတ္ဓါတ္က်သည္ကတေၾကာင္း စေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ယခင္ ကန္းက်င္ပင္ကဲ့သို႔မတ္ေစာက္ေသာ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ႀကီးမွာ ဥပုသ္အထြက္ သင္းခြီခ်ပ္ျဖစ္လားသည္။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔လည္း အယင္ပိုင္ေယွာင္မလားလုိက္ပ်ာ။ “ႏြားကဲြက်ားဆဲြ၊ ေလး၀တီညီညြတ္ေရး” တရားကိုလည္း ေယာင္လို႔ေတာင္မဟလီယာ။ စကားတိုက္ဆိုင္ေသာေၾကာင့္ ငယ္ေပါင္း၀ါႀကီးမ, မအိုဇာအား “ကုလားႏိုင္ဒါးကို ႏွမ်ိဳးေရ” ဟု ေျပာသည္ဟူ၏။ ၄င္းကုလားႏိုင္ဒါးမွာ သမိုင္း၀င္ဒါးတေခ်ာင္းျဖစ္သျဖင့္ သူခိုးမခိုးရေအာင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိမိကုတင္ေအာက္၌ သိမ္းထား၏။ ယခုအခါ အစ္ကိုသာေအာင္ႏွင့္ အစ္မအထီြးေမလည္းအိမ္ေထာင္က်လွ်က္ သားတဦးႏွင့္ သမီးတဦးထြန္းကားလွ်က္ဟိသည္။ အဘိုး “ညီညြတ္ေရးသာပန္း” ႏွင့္ ဆရာေတာ္ႀကီး “ဥဴးေကာ၀ိဒ” မွာ ကြယ္လြန္လားၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ “ကိုယ့္အလွည့္က် ကုလားႏိုင္ဒါးႏွင့္ဆံုးမ။” ဆိုသည့္စကားပံုမွာ အကၽြႏ္ုပ္ရို႔ရြာ၌ အဖိုး “ညီညြတ္ေရးသာဘန္း” ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေျပာစမွတ္တင္က်န္ရစ္ခသည္။