အခါတပါးတြင္ ေတာင္သမင္တေကာင္သည္ ရီေသာက္ဖို႔ ေျမာင္သို႔ဆင္းပါလတ္သည္။ ရာသီဥတုကေကာင္း ရီကလည္းႀကိဳင္နီသည့္အတြက္ သမင္သည္ သူ႔အ႐ုပ္ကိုသူ ရီထဲတြင္ ႀကင္းၾကင္းလင္းလင္းျမင္ရသည္။
ရီထဲတြင္ျမင္ရသည္တြင္ သူ႔အၿဂိဳကို အလွဆံုးဟုထင္မိသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း (အား လွလိုက္ေတ ငါ႕အၿဂိဳ၊ တခါတည္း ခက္မငါးျဖာထြက္ပနာ၊ ငါ့တခႏၶာလံုး အၿဂိဳအလွဆံုး၊ ငါ့ၿခီေထာက္က သိမ္သိမ္ေညာင္ေညာင္ႏွင့္ ငယ္ေရအထဲမွာ ရွည္ကလည္းရွည္သိမ့္ေရ၊ ေကာင္းေကာင္းအ႐ုပ္ဆိုးစြာမနား) ဟု ေတြးမိသည္။
ယင္းပိုင္ႏွင့္ ရီထဲတြင္ျမင္ရသည့္သူ႔အ႐ုပ္ကိုၾကည့္ပနာ အၿဂိဳကိုခ်ီက်ဴးလိုက္၊ ၿခီေထာက္ကို အသံုးမက်ဟုေတြးလိုက္ျဖင့္ သမင္သည္ ေျမာင္ထဲတြင္ အခ်ိန္အင္တန္ၾကာလားသည္။ ထိုတြင္ ျခေသၤ့တေကာင္သည္ သမင္ကိုျမင္၍ ဖမ္းရန္ခ်ဥ္းလာသည္။ ျခေသၤ့အပါးသို႔ေရာက္မွ သမင္ကျမင္သည္၊ ထိုအခါ ေၾကာက္ေၾကာက္ျဖင့္ သမင္ထြက္ၿပီးလားသည္။ ျခေသၤ့လည္း သမင္ေနာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာလိုက္သည္။
သမင္သည္ ျပားတြင္ ျခေသၤ့ထက္ယင္ေသာ္လည္း ေတာတြင္ ေကာင္းေကာင္းမၿပီးႏိုင္။ သူ႔အၿဂိဳသည္ ထိုၿခံဳတြင္ၿငိ၊ သည္ၿခံဳတြင္ၿငိျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ျခေသၤ့ဖမ္းမိလားသည္၊ ေယခါမွ (ၿဂိဳႏွင့္ၿခီမွာ ၿဂိဳကို အမႊမ္းတင္ဗ်ာ၊ ၿခီကိုအသံုးမက်) ဟု ငါထင္မွတ္မွားခသည္။ မွားလီစြတကားဟု ေနာင္တႀကီးစြာရလီသတည္း။
ထိုနည္းတူစြာ အကၽြႏ္ုပ္႐ို႕သည္လည္း (အဖိုးတန္မွန္း မတန္မွန္းမသိ} အမႊမ္းတင္တတ္ မွားတတ္ပါသည္။
(ရြီးပို႔သူ ဇုႏၵတ္ႀကီး)
No comments:
Post a Comment