ရွိေဟာင္းပီမူ ရခိုင္အခ်စ္ရတု

သာၾကည္ယုယ
မေပ်ာ္ရသည္ၾကာလွၿပီ အသွ်င့္သား
အရႊီသည္ ပန္းႏွင့္တူစြ
စႏၵာျဖဴသည္
ႀကိဳးၾကာမယ္ထက္ပူ၍
တၾကဴၾကဴလြမ္း႐ုတ
ေမာင္ေၾကာင့္ပူဆာ
မခံသာသည္
မ်ားစြာ၀ဋ္ဒုကၡတည္း --။

ပူျခင္းလွသည္ႀကီး၍ေပ
ဦးေဂါင္းထိပ္ျပင္
လက္စံုတင္ေက
ကၽြန္လွ်င္ကန္ေတာ့ေပ၏ --။

ေၾကာင္းျခင္းစစ္ မွာလိုက္မည္
စၾကၠာပိုင္သား
ေမ့သက္ထားသည္
ရႊီနားတဖန္တည္ေလာ့ --။

ရွိက၀ယ္ကုသိုလ္ေဟာင္း
ဘုရားစိေႏၵ
ျမတ္ဗုေဒၶမွာ
ေညာင္ရည္ပန္းသာေလာင္း၍
ဆုပန္ေတာင္းျပဳခမည္
ၾကမၼာက်ဳိးစက္
ဒါနဖက္ေက
မပ်က္သစၥာလြယ္၍
ဤလူ႔ျပည္ဤဌာန
ေမာင္ႏွင့္အတူ
ေတာင္းဆုယူေက
ႏွစ္ဆူေပါင္းေဖာ္ၾက၍
ေအာ္ - တူတကြသည္ နီစိုင္တြင္
အလွယင့္ယူ
ခ်စ္သူသားဖခင္လည္း
၀ီးရပ္ခြင္သည္တိုင္းတပါး
သူ႔တိုင္းျပည္ကို
လားသည္ဤေၾကာင္းလ်ားေၾကာင့္
အို ၀မ္းနည္းသည္ စားေသာက္မၿခီ
ညည့္ႏွင့္နိသည္
ေျခာက္ဆယ္ေပါင္းနာရီတြင္
လြမ္းသက္၀ီညႇိဳးႏွမ
ကမ္ဖာခိုးထူ
မိႈင္းမိႈင္းလူသည္
ႏွစ္ဆူနီႏွင့္လကို
ေတာင့္တဘိ နီစိုင္တြင္
အခ်စ္မၿပီ
ေမာင့္သက္၀ီေက
ဒါလီေမာင္ပန္းပင္ကို
လြန္ၾကည္ညိဳသည္
လူကိုမေျပာ
ခ်စ္ေတအားကို
ေမလွ်င္၀မ္းတြင္ထား၏ --။

ၿဂိဳးလွညိဳ ရႊီငွက္မ
နိညမဆို
ေတာၿမိဳင္ညိဳမွာ
ဖိုကိုလြမ္း႐ို႕တ၍
နိည၀ယ္အျပန္ျပန္
နာရီခတ္တြင္
ေမာင့္ကိုတြက္က်ျပန္ကာ
ေကသာဆံ ေသွ်ာင္အံုးလံုး
ပန္းကံုးမဆင္
ဆီမပ်င္ေက
ေမလွ်င္ျဖစ္နီပါ၏ --။

ႏွလံုးသည္ စိတ္၀ီဆာ
နံသာဆီႀကိဳင္
ကတိုး႐ိုင္လည္း
ႏွမကိုယ္ႏွင့္ကြာ၍
ေမာင္ေၾကာင့္သာ စိတ္ဆိုးညစ္
ပတင္းညိဳေက
လီခ်ိဳသလြန္သာက
ငိုစိတ္ျဖစ္ နီစိုင္ခါ
ဥၾသဖိုးေခါင္
ကုကၠေလာင္ေက
၀ါေရာင္က်ဴးျမည္လာလည္း --။

တသႀကၤန္လြန္လီေျမာက္
အို - ရတုတဖန္
ရာသီျပန္ေက
၀ႆန္မိုးဦးေရာက္၍
ေတာင္ေျမာက္ရပ္သွ်စ္မ်က္ႏွာ
စိမ္းျမညိဳ၀ီ
ကမ္ဖာၿမီမွာ
ရီလွ်င္အီးျမျမႏွင့္
အင္းအိုင္ထဲဖားမ်ားစြာ
မစဲအသံ
တၾကံၾကံသည္
၀ႆန္မိုးကိုေခၚ၍
ထက္အာကာဘံုတ႐ိုး
ႀကီးလွအသံ
တညံညံေက
႐ံုလွ်င္ဟစ္ကာႀကိဳး၍
တၿဖိဳးၿဖိဳးသြန္းက်လာ
၀ႆန္ရာသီ
မိုးဦးခ်ီေသာ္
ေတာင္လီဖ်ဴးကာကာႏွင့္
ေမလွ်င္ရင္လံုးအီး
နဂရစ္ေတာင္ေယာင္
၀င္းလင္းေျပာင္သည္
ေမကမေပ်ာ္ဘိလည္း --။

တေယာက္တည္း ေမ့တကိုယ္
ဟိလတ္မေနာ္
စက္ေတာ္ေခၚေက
ေမကမေပ်ာ္လိုလည္း --။

တေယာက္တည္း လံုးခ်င္းသာ
ခန္းမဆယ္ေတာင္
တိုက္ခန္းေဆာင္မွာ
ေမာင့္ကိုယ္ကိုမႊီ၍စမ္း
ေမာင္ကိုယ္ငြိ
မတြိေသာခါ
ေမ႐ို႕မွာေက
တံုစြာတခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္
တ,ႏိုးႏိုးၾကက္သီး၀ွန္
ပူပန္ေပ်ာင္းပ်
ေမာင့္ကိုတေက
အလွရင္လံုးႏြမ္၍
မိုးေသာက္ျပန္ထတံုေသာခါ
ဗိမွာန္အိမ္နား
ပန္းစံကားသည္
သစ္ဖ်ားအခက္မွာကား
ငွက္ရႊီ၀ါေက တတြတ္တြတ္
(ေရာက္ပ်ာ ေရာက္ပ်ာ)
ၾတင္းျငာေက
က်ဴးကာနမိတ္ဖတ္၍
ျမည္တမ္းရြတ္သည္ ငွက္ရႊီ၀ါ
နိညမဟူ
ေမာင့္ခ်စ္သူေလ
ေမျဖဴၾကားလီပါက
အဂယင့္သာ ဟုတ္စႏိုး
ခ်စ္မိုးစံုလင္
ရာသက္ၾကင္သည္
အယင္ေမာင္ေရာက္ဖို႔ဟု
လြမ္းစိတ္ျဖစ္နီစိုင္တြင္
ပဥၥင္တူရိယာ
ႏွဲခရာေက
ညီညာတီးမႈတ္က်င္၍
လြန္ေပ်ာ္ရႊင္ လူအမ်ား
ဇေၾကာ့ကၿခီ
႐ုပ္မ်ိးစီေက
အညီယိုးဒယားႏွင့္
သဘင္မ်ားပဲြရံရာ
လက္ဖ်ားကိုခ်ီ
သူ႔သက္၀ီသည္
ကိုယ္စီသားႏွင့္လာ၍
မိေပ်ာ္ျငားဖသက္ႏွံ
ေမာင္ဇံပူဆာ
ဖကိုရွာေက
ၿမီမွာလွဴးကာျပန္၍
တၾကံၾကံ ငိုလိုက္လတ္က
အလွယင့္ယူ
ေမျဖဴစိတ္ပူဆာလည္း --။

ေျပာစရာ ဆိုမတတ္
မြီးမိခင္မွာ
ရင္ကိုထုေထာင္းသတ္၍
ဖခင္တြက္မည္ေၾကာင့္
မြီးေမအသက္ပင္
သီလွ်င္ေတာ့မည္ဟူ၍
အူသဲၿခီ တံုလို႔ခ်ိ
ဆီး၀ါးဂါထာ
မရသာေသာ္
ျပင္းစြာေလာင္သည့္မီးကို
ေစာင့္ထိမ္းသည္ ၿငိမ္းသက္ေအာင္
ေစတနာေက
မိတၲာဆြမ္းျဖင့္ေလာင္း၍
(-- ပီေပ်ာက္ --)

တိုင္းရပ္ၿမီ မိဇၩိမ
မိဘဌာန
ေရာက္လတ္ေသာခါ
ႏွစ္ပါးေမာင္ႏွံ
ဆရာ့ထံမွာ
၀ပ္စင္းေလွ်ာက္ေတာင္းပန္၍
ေဇတ၀န္ျမတ္ေက်ာင္းေတာ္
လုပ္လတ္ၿပီးခါ
တိုင္းသူျပည္သား
ေကာင္းမႈဖက္ေက
မိတၲာရီစက္ခ်၍
၀သုမ္ဒရီၿမီေစာင့္နတ္
ေဘာ္သွ်င္မနတ္လူျဗဟၼာ
ေကာင္းခ်ိမ့္ျပဳေက
နတ္လူသာထုေခၚစီေသာ၀္လည္း --။

(နာမည္မသိ စာဆို)