အယင္ကခါ ရြာတရြာတြင္ အလြန္ခ်မ္းသာႄကြယ္၀ေသာ လယ္ပိုင္သွ်င္မိသားစုတခုဟိသည္။ ထိုမိသားစုတြင္ (မစာဥ) ဟုေခၚေသာ အလြန္ေခ်ာေမာလွပေသာ သမီးရတနာတဦးထြန္းကားသည္။ တဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္သျဖင့္ အလိုလိုက္၍ မြီးစပ္ထားသည္။ သမီးမွာ ရုပ္ရည္ကလည္းလွပ ေငြေၾကးကလည္းျပည့္စံု အက်င့္စာရိတၱကလည္း ေကာင္းမြန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုရြာတြင္ သူမအား ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဟု အပ်ိဳေဖာ္ရြယ္မ်ားက ေခၚစမွတ္ျပဳၾကသည္။ မစာဥသည္ သေဘာလည္းအလြန္ေကာင္းသည္။ ရြာတြင္အလႈဟိလွ်င္ သူေဌးသမီးဆိုၿပီး မာနတက္မနီတတ္။ ရီခတ္၊ အိုးတိုက္ေအာက္ၿခီသိမ္းက ၀င္ေရာက္ကူညီလုပ္ကိုင္တတ္သည္။ သူမ၏အားနည္းခ်က္မွာ (၈) တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
ဤသည္မွာလည္း သူမ၏အားနည္းခ်က္မဟုတ္ေပ။ ရြာတြင္ အထက္တန္းေက်ာင္းမဟိသျဖင့္ (၈) တန္းေအာင္ေသာအခါ ေက်ာင္းဆက္မတက္ႏိုင္ဘဲ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မိဘမ်ားကလည္း တဦးတည္းသမီးကို မခဲြႏိုင္။ ၿမိဳ႔တြင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားထားမည္ကိုလည္း စိတ္မခ်၊ သူမ၏ေနာင္ေရးအတြက္လည္းပူစရာမလိုသျဖင့္ ေက်ာင္းဆက္မထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမကို သူ႔မိဘမ်ားက ပညာတတ္လူငယ္တဦးႏွင့္ ပီးစားခ်င္သည္။ သို႔မွသာ သူ႔မိသားစုတြင္ လိုအပ္ခ်က္တခုျပည့္စံုလားမည္ျဖစ္သည္။ ေငြးေရးေၾကးေရး၊ ဂုဏ္ျဒပ္ႏွင့္ျပည့္စံုၿပီး အလြန္ျပည့္စံုေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ မိသားစုတခုျဖစ္လာမည္မဟုတ္ပါလား။
သီးခ်ိန္တန္သီး ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ သားသမီးမ်ားအား သင့္ေတာ္သူႏွင့္အိမ္ေထာင္ခ်ပီးျခင္းသည္ မိဘမ်ား အဓိကေခါင္းကိုက္ေသာ ကိစၥတရပ္ျဖစ္သည္။ အျပင္ေကာင္းၿပီး အတြင္းမေကာင္း၊ ခ်မ္းသာၿပီးစာရိတၱမေကာင္းသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ခ်ပီးမိလွ်င္ သမီးေခ်မွာ တသက္လံုးစိတ္ဆင္းရဲရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာအဓိကမဟုတ္ စာရိတၱေကာင္းမြန္ဖို႔ ပညာတတ္ဖို႔အေရးႀကီးသည္။ မိမိရို႔ဖက္က ေငြေၾကးျပည့္စံုၿပီးသားျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိဘမ်ားမွာ သမက္ေလာင္းလိုက္ရွာရသည္။ သမီးသွ်င္ျဖစ္နီသျဖင့္ တအိမ္၀င္တအိမ္ထြက္ လိုက္ရွာ၍မသင့္ေတာ္ လူသွ်င္ရိပ္မိမည္ကိုလည္း ထည့္တြက္ရသည္။ ရြာက အျခင္းေျပာမည္ကိုလည္း ေၾကာက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင့္ေတာ္မည့္လူငယ္လူရြယ္တြိလွ်င္ အ၀ီးကေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ရသည္။ သတင္ပလင္းစံုစမ္းတီးေခါက္ၾကည့္ရသည္။ ေအသူ ဇာရြာကလည္း ဇာလုပ္ေတလဲ။ မိဘက ဇာဇာတိလဲ။ မ်ိဳးရိုးက ပေဇာင္ပိုင္ေယွာင္လဲ စသည္ျဖင့္ျဖစ္သည္။
မ်ားမၾကာ ရြာတြင္ ေက်ာင္းဆရာေခ်တေယာက္ေရာက္လာသည္း။ ရြာတြင္ (ရ) တန္း (၈) တန္းကို သခၤ်ာ၊ သမိုင္း၊ ပထီအစံုသင္ပီးရသည္။ အနီအထိုင္သပ္သပ္ယပ္ယပ္နီတတ္သည္။ အရက္မေသာက္ ဆီးလိပ္မေသာက္ ဖဲမကဇတ္တတ္။ ကြမ္းပင္မစားတတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူငယ္အား မစာဥမိဘမ်ားက သေဘာက်လွ်က္ဟိသည္။ လူငယ္အခ်င္းခ်င္းလည္း ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈဟိသည္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးေအာင္လည္း မိဘမ်ားက လမ္းေၾကာင္းပီးထားသည္။ ေက်ာင္းဆရာေခ်မ၊ွာ ေက်ာင္းဆရာပီပီ ပညာအရည္အျခင္းဟိသည္။ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းမြန္သည္။ ေတြးေတာဆင္ျခင္ညာဏ္ဟိသည္။ သူသည္ ေက်ာင္းအားရက္မ်ားတြင္ တျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ ငါးဖမ္းဖြတ္ရွာ က်မိက်ရာအလုပ္မလုပ္တတ္။ ရြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔လားၿပီး တရားနာ ဥပုသ္ေစာင့္ သီလေဆာက္တည္ေလ့ဟိသည္။ ေက်ာင္းကအျပန္ ရြာဦးထိပ္က ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ အေအာင့္တေပြ အနားယူၿပီးလွ်င္ တစံုတခုကို အေလးအနက္ေတြး စဥ္းစားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရြာတြင္ သူ႔အား (ေအေက်ာင္းဆရာေခ် ကေကာင္းပညာဟိေရ) ဟု နာမည္ႀကီးလွ်က္ဟိသည္။
မစာဥ၏အမိအဘမ်ားမွာ အခုမွ သမက္ေလာင္းကိုရွာတြိသည္။ သူမ်ားလက္မဦးခင္ ကိုယ္ဦးထားမွျဖစ္မည္။ (လင္းတမွာအရိုး လူမွာအိုး) ဟု စကားပံုဟိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာေခ်ႏွင့္ သူ႔သမီးကို အယင္ပီးစပ္လိုက္သည္။ လူငယ္ခ်င္းမိတၱာမွ်နီသည္တေၾကာင္း ကန္႔ကြက္ျပႆနာရွာမည့္သူလည္းမဟိ၊ လက္ထပ္ပဲြမွာ လြယ္လြယ္ကူကူအထေျမာက္သည္။ ပတ္၀န္းက်င္အကုန္ရြာကိုဖိတ္ၾကားလွ်က္ ႀကီးစြာေသာမဂၤလာပဲြျပဳလုပ္သည္။ ဤရြာတ၀ိုက္တြင္ အစည္ဆံုးမဂၤလာပဲြဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္။ ပဲြတြင္ ၀က္သား၊ ၾကက္သား၊ ဆိတ္သားအစံု သေဘၤာထိုးေျခာက္ပါေကၽြးသည္။ သေဘၤာထိုးေျခာက္မွာ အခုအခါ အလြန္ယွားနီၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း မိဘမ်ားက သမီးမဂၤလာေဆာင္အတြက္ မာန္ေအာင္ကၽြန္းက ႀကိဳတင္မွာယူ စီစဥ္ထားရျခင္းျဖစ္သည္။
မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ေလးငါးေျခာက္လၾကာေသာ္လည္း လူငယ္မွာ ၄င္းပုစၦာအား ေခါင္းကိုက္အေျဖရွာလွ်က္ဟိသည္။ အခုထိအေျဖရပံုမေပၚ။ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႔အလားမ်ားလာသည္။ အယင္ေခါက္ကဆိုလွ်င္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကအျပန္မွရာ ေညာင္ပင္ေအာက္ထိုင္ၿပီး စဥ္းစားေလ့ဟိသည္။ အခုအခါ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႔ တကူးတကလားေရာက္ၿပီး ထိုင္စဥ္းစားေလ့ဟိသည္။ စဥ္းစားခ်ိန္လည္းပိုမ်ားလာသည္။ မယားမစာဥမွာ လင္ကိုခ်စ္သည္ကတေၾကာင္း ေၾကာက္သည္ကတေၾကာင္း ရိုေသသည္ကတေၾကာင္း။ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ လင္သည္အား ဖြင့္မမိန္းရဲေပ။ အဘာကိုလည္း ဖြင့္မေျပာ၀ံ့ေပ။ သို႔ေသာ္ အိမ္က ေယာက္ခမႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဤအေၾကာင္းကို ရိပ္မိၿပီးျဖစ္သည္။ ဤအေၾကာင္းသည္လည္း သူ႔သမီးႏွင့္ပီးစပ္ရျခင္း၏အေၾကာင္းတခ်က္ျဖစ္သည္။
သူငယ္မွာ တရက္နိ ၄င္းေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ နိျခင္းေၾကာင္ေတာင္ ေဆာင့္ေျခာင္ထိုင္လွ်က္ ထိုျပႆနာကို အေလးအနက္စဥ္းစားနီသည္။ လက္ကလည္း ေရွာက္ျခမ္းစိတ္တခုကို ၿမီႀကီးတြင္ ရြီးျခစ္ၿပီး ပုစၦာအေျဖကို တြက္နီသည္။ ေယာက္ခမႀကီးကလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကအျပန္ႏွင့္ႀကံဳသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေယာက္ခမႀကီးက ေအတခါ ႀကံဳတုန္းႀကိဳက္တုန္း မိန္းၾကည့္မွျဖစ္မည္ဟု အတြက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူငယ္နားသို႔ကပ္လွ်က္ -
”အဘာငါ့သားေမာင္ေခ် ဇာဇာစဥ္းစာနီလဲေ၀” ဟု မိန္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ သမက္ျဖစ္သူကလည္း ၀မ္းသာအားရေျဖသည္။
”အခင္အခင္ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားနီစြာ ကေကာင္းၾကာဗ်ာယ္။ အခုမွ စဥ္းစားလို႔ရေရ၊”
”ဇာဇာလဲေ၀ ေမာင္ေခ်”
”ေအမုဆိတ္ ဇာကထြက္ေတလဲဆိုမွာ ဆံပင္က အျမစ္ရာမနား အခင္”
သားမက္ျဖစ္သူ၏အေျဖေၾကာင့္ ေယာက္ခမမွာ ပါးစေပၚလွ်က္ နဖူးလက္ခတ္မိေတာ့သည္။ သမီးသည္မွာ ထမင္းစားဖို႔ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္ဟိနီလိမ့္မည္။
No comments:
Post a Comment