ဖက္ခြက္လက္ခ်က္ သဇင္တခက္ ရာဇဝင္

Download

ဖက္ခြက္လက္ခ်က္ သဇင္တခက္ ရာဇဝင္

”အမိ ေက်ာင္းမွာအာစရိယပူေဇာ္ပြဲလုပ္ဖို႔ ေဖသာ ၃၀၀ စီထည့္ရဖို႔”

ေလးတန္းေက်ာင္းသားေခ် ေအာင္ျမတ္ထြန္း ေက်ာင္းကအျပန္အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လြယ္အိတ္ကို ေဝးခ်ပနာ အမိနားကပ္ေျပာလိုက္ေတ။ မိေစာႏု သက္ျပင္းတခ်က္ ခ်လိုက္မိေရ။ လင္ေယာက်ၤားသီလားစြာ ၄ ႏွစ္ျပည့္ဖို႔ဗ်ာယ္္။ လင္သည္သက္ဟိထင္ရွားဟိနီခါ ေဒကိစၥတိကို မပူခရ။ ခ်စ္လင္ ျမတ္ထြန္းဦးက ျမန္မာ့ဆိပ္ကမ္းက အစိုးရဝန္ထမ္းတေယာက္ပါ။ တေတာက္ပေျပာင္မဟိေကလည္း ေဒကိစၥေခ်တိကိုမပူခရ။ သူမအလုပ္က အိမ္တြင္းရီးကိစၥ။ အေခ်တိကိုအိမ္တြင္းကနီ လိုအပ္စြာတိ အားလံုးလုပ္ပီးေရ။ သူမမွာ သမီးႏွစ္ေယာက္။ သားတေယာက္။ အႀကီးဆံုးသမီး ဦးသိန္းႏုက လြန္ခေရႏွစ္က ဆယ္တန္းေအာင္လားၿပီးဗ်ာယ္။ သားေခ်ေအာင္ျမတ္ထြန္းက ေဒႏွစ္ေလးတန္း။ သမီးထြီး ႏုသဲျဖဴက သံုးတန္း။ သမီးႀကီးက ဆယ္တန္းေအာင္ဗ်ာယ္ဆိုခါ အိမ္တြင္းရီးကိစၥ စိတ္မပူရ။ သူမ စ်ီးထြက္ေရာင္းတိုင္း အစစအရာရာကို သမီးႀကီးက ဒိုင္ခံလုပ္ပီးေရ။ အဖမဟိေရေနာက္ပိုင္း ေမာင္ေခ်နန္႔ ႏွမေခ်ကို အစရာရာျပဳစု ဂရုစိုက္ပီးေရ။ ေဖသာမတတ္ႏိုင္လို႔ အေခ်တိညေက်ာင္း မထားႏိုင္ေကလည္း သမီးႀကီးက သူရို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စာျပပီးေရ။ လိမၼာရီးျခားဟိေရသမီး၊ သမီးႀကီးအမိအရာဆိုေရအတိုင္း၊ အမိနန္႔ ေလာင္းကူေလွာ္ဖက္ရေရ။

”အမိ ေမႀကီး အမိကိုကူညီႏိုင္ဗ်ာယ္”

မိေစာႏု အေတြးစတိပ်က္လားေရ။ အိမ္ထဲကိုၿပီးဝင္လာေရ သမီးႀကီဦးသိန္းႏု အမိသည္လိုင္ပင္းကိုဖက္ပနာ ေျပာလိုက္စြာျဖစ္ေတ။

”ဇာျဖစ္လာစြာလဲ ေမႀကီး၊ ေပ်ာ္လံုးႀကီးဆို႔လို႔ကာ”

”အမိ ေမႀကီးအလုပ္ရဗ်ာယ္။ ထိုတေလာက ရန္ကုန္ကလာလို႔ အသစ္ဖြင့္ေရ ဆီးကုမၸဏီမွာ”

”ဟိန္႔…. မႀကီးအလုပ္ရေက ေမာင္ေမာင္ကို အာစရိယပူေဇာ္ပြဲအတြက္ ေဖခ်ာနန္႔ ေဘာင္းဘီအသစ္တလံုးဝယ္ပီးနန္း”

ေမာင္ေခ် ေအာင္ျမတ္ထြန္းက ေအးမႀကီး အလုပ္ရစြာကိုၾကားစြာနန္႔ သူလိုခ်င္စြာကို ခ်က္ခ်င္း ေတာင္းဆိုလိုက္ေတ။

”မႀကီးအလုပ္ရွာစြာ မင္းရို႕အတြက္၊ ေမာင္ေမာင္ စာရာႀကိဳးစားနန္း၊ မႀကီးအားလံုးပီးေမ။”

ေမာင္ေမာင္တေယာက္ သူေတာင္းစြာတိရဖို႔ဆိုလို႔ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္နီေရ။ မိေစာႏုက မ်က္ရည္တိပင္ဝဲလို႔ ပီတိျဖာနီေရ။ မိထြီးေခ်က အိမ္မွာမဟိ။ ထံုးစံအတိုင္ အျပင္မွာ တျခားအေခ်တိနန္႔ ကဇတ္နီကတ္ေတ။

ယင္းနိညဇာ မိသားစုထမင္းပြဲ စစည္ကကား။ ခါတိုင္းပိုင္ အေပါစား ဟင္းငါးတိမဟုတ္။ ေမႀကီးအလုပ္ရေရ အထိမ္းအမွတ္နန္႔ မိေစာႏု ၾကက္ရင္အံုတအံုဝယ္လာေရ။ ၾကက္သားဆိုစြာ သူရို႕ပိုင္လက္လုပ္လက္စားတိအတြက္ နတ္သုဒၶါ။ ယင္းနိ ထမင္းဝိုင္းမွာ ၾကက္သားဆီျပန္၊ ငရုတ္ႀကိတ္နန္႔ တို႔စား၊၊ ၾကာဆံနန္႔ဘူးသီးဟင္းရည္ေသာက္၊ ေကာ္ဖီပြင့္ေက်ာ္ရို႕နန္႔ စစံုလလင္ စားကတ္ရေရ။ ေမာင္ေမာင္နန္႔ မိထြီးက ထမင္းအလုပ္ျပတ္နန္႔ သူရို႕လိုခ်င္ေရ လိုအပ္ေတ ေဘာလ္ပန္၊ ခဲတန္၊ ေပတံတိကို လစာထြက္ေတနိ ဝယ္ပီးဖို႔အတြက္ တခုခ်င္းစီခ်ျပနီကတ္ေတ။ ပံုမွန္ဆို မကုန္တတ္ေတ ထမင္းအိုးႀကီး တတက္ေျပာင္လားေရ။ မိေစာႏုတေယာက္ သားသမီးေခ်တိ ေပ်ာ္နီကတ္စြာကို ၾကည့္လို႔ပီတိျဖာပနာ သူမမ်က္လံုးအိမ္ေခ်မွာ တမ္းတျခင္း၊ ေအာက္မိသတိရျခင္းတိ တရိပ္ရိပ္တက္လာေရ။ ေအာ္…ကိုျမတ္ထြန္းဦး…..သူရာ ေဒထမင္းဝိုင္းမွာဟိေက ဇာေလာက္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းဖို႔နန္း…….

အလုပ္ရလို႔ ႏွစ္ပတ္ၾကာေရခါ ေမႀကီးတေယာက္ အလုပ္ကိစၥနန္႔ ခရီးထြက္ဖို႔က်ေရ။ အေရာင္းစာေရးမဆိုေရအတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲက ဆီးခန္း၊ ဆီးဆိုင္တိမွာ တဆိုင္ဝင္တဆိုင္ထြက္ ဆီးလားျဖန္႔ရေရပိုင္ ႏွစ္ပတ္တခါစီ တျခားၿမိဳ႕တိကိုလားလို႔ ျဖန္႔ဝီရေရ။ သူမျဖန္႔ခ်ီရီး တာဝန္က်ေရၿမိဳ႕က ဘူးသီးေတာင္နန္႔ ေမာင္ေတာပါ။ သူမဘဝမွာ ဘူးသီးေတာင္ဆိုေရၿမိဳ႕ ပထမဆံုးခရီး။ ေဒတေခါက္ ေမာင္ေတာထိတက္စရာမလို။ ဘူးသီးေတာင္က ဆိုင္တခ်ိဳ႕မွာျဖန္႔ရဖို႔။ ကိစၥမဟိ။ သူမမွာ ဘူသီးေတာင္မွာ အဝီးသင္တက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း က်န္သဲျဖဴ အိမ္ဟိေရ။

တလလၤာနိ မိုးထစေစာ အိမ္ေဘးက အခင္ျဖဴသီး ဆိုကၠားနန္႔ သေဘၤာဆိပ္ကို ဆင္းကတ္ေတ။ ဆိုကၠားေနာက္မွာ ဆီးကာတြန္းဗူးႀကီးကို တင္လိုက္ေတ။ ေမာင္ေခ်ကို ရင္ခြင္ထက္မွာတင္လိုက္ေတ။ ညကပင္ ေမာင္ေခ်က မႀကီးကိုသေဘၤာဆိပ္ထိ လိုက္ပို႔ပီးေမလတ္။ အမိက စေစာကပင္ စ်ီးႀကီးက ဟင္းခြ်တ္ဖို႔ ထလားခဗ်ာယ္။ ေမာင္ေခ်ကို မလိုက္ကဲ့ မႀကီးတေယာက္တည္းလားေမဆိုလို႔မရ။ ေအးမကိုစိတ္မခ်။ ဇာစိတ္ခ်ဖို႔လဲ။ အေခ်ဆိုေကလည္း သိေရ။ တခါတရီ ေမာင္ႏွမတေတာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ကတ္ေက ေယာက်ၤားတိျမင္တိုင္း သူ မလြတ္တမ္း မ်က္စိေနာက္လို႔ ၾကည့္ထားေရ။ ၾကည့္ဖို႔နင္းရာ။ ျမင္ေရေယာက်ာၤးတိုင္း သူ႔ေအးမ ခႏၶာကိုယ္က မ်က္စိလံုးဝမခြါ။ မ်က္စိထြက္က်ဖို႔ပိုင္ ၾကည့္နီကတ္ေတ။ ဦးသိန္းႏုက အမိတူသမီး။ အသားကျဖဴစြာလည္းမဟုတ္ ညိဳစြာလည္းမဟုတ္ပါ။ နီစပ္စပ္၊ ႏွာတံစစင္း၊ မ်က္ႏွာသသြယ္၊ ဆံပင္က မတိုမရွည္၊ တင္းကား၊ ရင္စြင့္၊ ျမင္ေရပုရိသေယာက်ၤားတိုင္း အၾကည့္မခြါ သက္ျပင္းရွည္ခ်ရစီေရ အလွပိုင္သွ်င္မ။

စစ္ေတြ၊ ျပည္တြင္းရီေၾကာင္း၊ သေဘၤာဆိပ္ကိုေရာက္ဗ်ာယ္။ ဇာခ်ိန္ကပင္ေရာက္နီကတ္ေတ ခရီးသည္တိလည္းမသိ၊ ေဖာင္ေတာ္တန္းခါးဝမွာ က်ိတ္က်တိုးနီကတ္ေတ။ တန္းခါးဖြင့္ဖို႔စြာကို ေစာင့္နီကတ္စြာ ထင္ယင့္။ သူမ ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာကို ခရီးမထြက္ဖူးေကလည္း သူငယ္ခ်င္း က်န္သဲျဖဴပါးက အေသးစိတ္မီးထားေရ။ ယင္းတန္းခါးေဘးမွာ ရိုးရိုးလက္မွတ္ အေရာင္းဌါနဟိေရ။ သူမအတြက္ ရိုးရိုးလက္မွတ္ဝယ္လိုက္ေက အဆင္ေျပဖို႔မထင္။ ဆီးဘူးတန္းလန္းနန္႔ ဒုကၡက်ဖို႔မနား။ ရိုးရိုးလက္မွတ္က သေဘာၤကုန္းပတ္ထက္မွာ ထိုင္လိုက္ရစြာမနား။ ကုမၸဏီကလည္း အထက္တန္းလက္မွတ္အတြက္ ခရီးစရိတ္ပီးထားေရ။ ေဖာင္ေတာ္တန္းခါးမႀကီးေဘးမွာ လူတကိုယ္စာ အေပါက္တေပါက္ဟိေရ။ ကိုျဖဴသီးက အထက္တန္းလက္မွတ္ဝယ္ခ်င္ေက ယင္းအေပါက္က ဝယ္ရေရလတ္။

တန္းခါးေပါက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတခါ ျမန္မာစစ္သားတိ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္နီကတ္ေတ။ ျမန္မာစစ္သားဆိုလို႔ ဘာဘာေျပာေရစကားကိုသတိရလားေရ။ ”ေဒလင္းျပန္မသား ျမန္မာစစ္သားတိ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမဟိေရ အေကာင္တိ” လတ္။ ဘာဘာ ဇာျဖစ္လို႔ေဒပိုင္ေျပာေရ သူမနားမလည္ပါ။ ဘာဘာ စာဖတ္ေကာင္းဝါသနာပါေရပိုင္ လူေပါင္းဆန္႔ေရ လူတေယာက္လည္းျဖစ္ေတ။ ေယလည္း ျမန္မာတိနန္႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံခါ မယံုသခၤါမ်က္စိတိနန္႔ ရက္ျပတ္ၾကည့္တတ္ေတ။ ဇာျဖစ္လို႔လည္းေမႀကီးမသိ။ သိဖို႔လည္းမၾကိဳးစားခပါ။ ေဒဂုဆီးကုမၸဏီက Supervisor ျမန္မာကို ဘာဘာရာျမင္ခေက ႀကိဳက္ခ်င္ဖို႔မဟုတ္။ အင္တာဗ်ဴးေရနိက ေမႀကီးပိုင္ အင္တာဗ်ဴးလာေျဖေရ မမေခ်တိမကန္။ ခန္႔ဖို႔စြာက ၃ ေယာက္ရာ။ အင္တာဗ်ဴးမွာ ထေထြထထူး တခုလည္းမမီးခ။ အလုပ္နန္႔မဆိုင္စြာတိမီးၿပီးေက ”ညီမေလးကသိပ္ေခ်ာတာဘဲ” လတ္။ ရဖို႔မထင္ခ။ Result ထြက္ခါ ဦးသိန္းႏု နာမည္ ထိပ္ဆံုးကပါေရ။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းေရ။ အလုပ္ရွာရစြာ ယင္းေလာက္လြယ္ဖို႔မထင္ခ။

ဦးသိန္းႏု တန္းခါးအေပါက္နားကို မရဲတရဲ ကပ္လိုက္ေတ။ အေပါက္နားမွာ ျမန္မာစစ္သားတေယာက္ အငမ္းမရ မ်က္စိနန္႔

” ညီမေလး ဘာရွာတာလဲ? ” (ျမန္မာဘာသာ)

”အထက္တန္းလက္မွတ္ဝယ္မလို႔ပါ၊” (ျမန္မာဘာသာ)

”ဦးလွေမာင္သိန္းရယ္ လက္မွတ္ဝယ္မလို႔တဲ႔။” (ျမန္မာဘာသာ)


ယင္းစစ္သား မဆီမဆိုင္ အေရာတဝင္ ေျပာလာေရ။ အခန္းထဲကို ဦးသိန္းႏု မဝံ့မရဲဝင္လားလိုက္ေတ။ ဆိပ္ကမ္းမွဴး ဦးလွေမာင္သိန္းဆိုစြာ အခင္ႀကီးထင္ေရ။ ရခိုင္သား၊ အသက္အႀကီးပိုင္း၊ ေလးေထာင့္စားပြဲအလယ္ ကုလားထိုင္တလံုးမွာ ထိုင္နီေရ။ သူ႔ေဘးပတ္လယ္မွာ အားလံုးစစ္သားတိပါ။ ဇာလုပ္နီကတ္ေတမသိ။ ေဝၚကီေတာ္ကီ ခါးမွာခ်ိတ္ထားေရ အရပ္ဝတ္နန္႔ ျမန္မာတိလည္းျမင္ေရ။ ေထာက္လွမ္းရီးဆိုစြာ လူတိထင္ေရ။ ဦးသိန္းႏု ဆိပ္ကမ္းမွဴးနားကို ကပ္ၿပီးေက ေျပာလိုက္ေတ။

” အခင္… Upper တန္း တနီရာေခ် ရပါဖို႔လား?”

” မေခ် ညက.. Booking လုပ္ထားလာ?”

”Booking လုပ္ဖို႔ေရာက္လာပါသိမ့္ေရ။ လက္မွတ္စာရီးက Upper တန္းဆိုေက မိုးထေစာေစာမွ လာဝယ္ရဖို႔ေျပာလိုက္ပါေရ။”


ဆိပ္ကမ္းမွဴးႀကီးတခုလည္းမေျပာပါ။ မၾကားလား၊ မၾကားကြန္ေဆာင္နီစြာလား မသိ။ မ်က္ႏွာကလည္း ေဂါင္းခ်ဳပ္နီေရမ်က္ႏွာမ်ိဳး၊ စရင္းစာအုပ္ကို ရွိတေခါက္ ေနာက္တလွန္ၾကည့္နီေရ။

”မေခ် အခန္းရဖို႔က မေသခ်ာကာ။ တနားေလာက္ေစာင့္ၾကည့္လိုက္နန္း”

”ေဒမွာ လူႀကီးတိနန္႔ျပည့္နီေရ။ သူရို႕မလိုက္ဆိုေကေတာ့ ရလိမ့္ေမ။”

လူႀကီးဆိုစြာ အသက္ႀကီးေရလူထက္၊ ျမန္မာစစ္သား အရာဟိတိကို ေခၚစြာလို႔ သူမသေဘာေပါက္လိုက္ေတ။ သူ႔မသူငယ္ခ်င္းေျပာစြာ မွန္ေရထင္ယင့္။ အထက္တန္းလက္မွတ္ ဆိုစြာက အၿမဲတမ္းျပည့္နီေရလတ္။ ျမန္မာစစ္တပ္အတြက္ရာလတ္။ စစ္သားတိမလားေကလည္း သူရို႕နန္႔နီးစပ္ေတ လူတိရာ ရေရလတ္။ ဦးသိန္းႏု ထေထြထထူးမစိုင္းစားစဗ်ာယ္။ ရိုးရိုးလက္မွတ္ေရာင္းေရ အေပါက္နားကိုၿပီးလားေရ။ ရွိက ဟိနီေရလူတိကို တိုးၿပီးေက လက္မွတ္တေစာင္ဝယ္လိုက္ေတ။ ၿပီးေက ဆီးဗူးအတြက္ တန္ဆာ (ကုန္ခြန္ခ) ေဆာင္လိုက္ေတ။ အျပင္မွာ ေမာင္ေခ်နန္႔ ကိုျဖဴသီး ရပ္ေစာင့္နီတုန္းသိမ့္ပါ။

”ေမာင္ေခ် မမလက္မွတ္ရဗ်ာယ္။ ကိုျဖဴးသီးနန္႔ျပန္လီနန္း။ ကိုျဖဴသီးေက်းဇူးတင္ပါေရနန္း။”

လို႔ေျပာယင္း ဆိုကၠားခထုတ္ပီးၿပီးေက ေဖာင္ေတာ္အေပါက္ကတဆင့္ျဖတ္ယင္း သေဘၤာထက္ကို တက္လိုက္ပါေရ။

ကုန္းဘတ္ထက္အေရာက္ ရွိက ဆီးကာတြန္းဗူးကို ထမ္းလာေရ အထမ္းသမားကို တနားေစာင့္ခိုင္းယင္း သေဘၤာသားတေယာက္ပါးက ဝန္ထမ္းသက္သာ ကုလားထိုင္တလံုးကို ေဖသာ ၃၀၀ ပီးလို႔ ငွါးလိုက္ေတ။ အားလံုးခ်ေခ်ာမေမာပါ။ သူမ ရလိုက္ေတ ကုလားထိုင္နီရာက နီရာေကာင္း။ သေဘၤာေဘးေဘာင္တန္းနန္႔ မနီးမဝီး။ လီသသြတ္ေခ်နန္႔ ပပိုက္နႏွိဳက္က်ေရ။ ေယလည္း တခုမေကာင္းစြာက ညွာဖက္ေဒါင့္ လူငါးေယာက္ေလာက္အျခားမွာ စစ္သားတအုပ္စုပါလာေရ။ သူရို႕တိကိုၾကည့္ရစြာ ေဒသေဘၤာထက္မွာ သူရို႕အုပ္စုကအပ က်န္လူတေယာက္လည္း မပါလို႔ထင္နီပံုရေရ။ ေအာ္က်ယ္ဟစ္က်ယ္နန္႔ ရေရာင္သတ္ၿပီးေက ဖိုသံပီးနီကတ္ေတ။ သူ႕ရို႕မ်က္လံုးတိက အျပစ္ဒဏ္အပီးခံထားရေရ မ်က္လံုးတိပိုင္ သူမကို မ်က္လံုးကြ်တ္ထြက္ေအာင္ၾကည့္နီကတ္ေတ။ သူမဂရုမစိုက္ပါ။ တခါတရီ သူမကိုယ္သူမ မုန္းခ်င္ေရ။ ဇာျဖစ္လို႔ ငါ့ခႏၶာကို္မွ ေယာက်ၤားတိ စိတ္ဝင္စားကတ္ေတလဲ။ သက္ျပင္းတခ်က္ခ်လိုက္ၿပီးေက မ်က္ႏွာကို တျခားတဖက္ကို လႊဲထားလိုက္ေတ။

သေဘၤာစထြက္လာဗ်ာယ္။ သေဘၤာနာမည္ ”ဓညဝတီ (၁)” ပါ။ ဆတ္ရိုးက်ေခ်ာင္းက သေဘၤာတရြိရြိနန္႔ လိပ္ေခ်တေကာင္ပိုင္ ထြက္လာေရ။ မလိခဆိပ္နားေလာက္ကိုေရာက္စြာနန္႔ သေဘာၤတဖက္တခ်က္ကို ဆန္အိတ္တိတင္ထားေရ သန္ဗာန္တိ သူ႔ထက္ငါအယင္ ကပ္လာလတ္ေတ။ ဘူးသီးေတာင္ကို ေမွာင္ခိုခိုးတင္နီကတ္စြာတိဆိုစြာ မေျပာလည္းသိေရ။ မိန္းမ၊ ေယာက်ၤားမက်န္ အားလံုးသူ တက္ညီလက္ညီ သူထက္ငါယင္ လုတင္နီကတ္ေတ။ လူတိ တဝမ္းတခါးအတြက္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ကတ္ရစြာမနား။ ဘာဘာ ရက္ျပတ္ေျပာနီက်စကားတခြန္းကို နားထဲၾကားေယာင္လာေရ။ ငါရို႕ရခိုင္ျပည္ေရ ရီခံၿမီခံေကာင္းေရ၊ သယံဇာတ၊ ဆန္ရီစပါးတိပြါးေရ။ ေယလည္း ေဒစနစ္ဆိုးေၾကာင့္ ငါရို႕ ထမင္းနပ္မွန္ဖို႔အတြက္ ကေကာင္းၾကိဳးစားနီကတ္ရေရလတ္။ ဇာစနစ္ဆိုးလဲ သူမ မေတြးတတ္။

သေဘၤာတရြိရြိနန္႔ ဆတ္ရိုးက်ေခ်ာင္းကအထြက္ ဘယ္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီးေက ဂစၥပနဒီ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္း စုန္ဆင္းလိုက္လာေရ။ သေဘၤာကုန္းဘတ္က ကမ္းဖက္ကိုေငးၾကည့္နီယင္းနန္႔ က်ီကေရာင္ဘာကေရာင္ျမည္ၿပီးေက လိုက္လာလတ္ေတ စိုင္းျဒားမင္းခြါငွက္တရြီကို ျမင္လိုက္ေတ။ ေအာ္….ဝင္းကိုခိုင္ေတးျခင္းထဲက စိုင္းျဒားငွက္ဆိုစြာ ေဒငွက္တိကိုေျပာစြာမနားေယ။ သူမ ဝင္းကိုခိုင္ေတးျခင္းဆိုေက ကေကာင္းၾကိဳက္ေတ။ သူကရခိုင္ျပည္မွာ နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္မနား။ သူမသူငယ္ခ်င္းတိလည္း အားလံုးသူ႔ကိုႀကိဳက္ကတ္ေတ။ ကုလားထိုင္ ေနာက္မွီမွာ ေဂါင္းတင္ဗ်ာယ္ ေတာင္ေျမာက္ေတြးယင္း မ်က္လံုးေခ် စင္းပါလတ္ေတ……………

ပူး….ပူး…..ပူး………….

သေဘၤာဥၾသသံေၾကာင့္ သူမလန္႔ႏိူးလားေရ။ ယာ…..ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕ကိုေတာင္ ဆိုက္ဖို႔ပ်င္နီဗ်ာယ္။ ရေသ့ေတာင္ေခ်ာင္းကိုဝင္ယင္း သေဘၤာဦးကို လွည့္နီေရ။ ေဖာင္ေတာ္ အရင္းဖက္မွာ နည္းေရလူအုပ္ႀကီးမဟုတ္။ ေဖာင္ေတာ္ထက္မွာေတာ့ခါ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္လို႔ ျမန္မာစစ္သားတိလည္းအမ်ားႀကီးျမင္ရေရ။ တခုထူးဆန္းစြာက ထမင္းထုပ္၊ ေဒသထြက္ အစားအစာတိ လာေရာင္းကတ္ေတ စ်ီးသည္တိက သေဘၤာမွာပါလာေရ ခရီးသည္တိ သာသာေလာက္ဟိဖို႔ထင္ေရ။ တရက္နီမွ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ႕ကို သေဘၤာအစံုတစီး၊ အဆန္တစီးရာကပ္ေတ။ ေဒစ်ီးသည္တိဘဝက သနားဖို႔ေကာင္းေရ။ သူမအရြယ္ စ်ီးသည္မေခ်တိကို အေစာင့္ရဲတိက သေဘၤာမကပ္ဘဲနန္႔ မတက္ရလို႔တားနီေရၾကားက ထဗိန္တတိုတိုေခ်ဝတ္ပနာ လက္တဖက္က ဗန္းေခ်တိကိုင္လို႔ အလုအယက္ တက္ဖို႔ႀကိဳးစားနီကတ္ေတ။ ေအာ္…အမိ..အဖ..ေက်းဇူးေၾကာင့္သူမ ဆယ္တန္းေခ် ေအာင္ၿပီးေက အလုပ္ေခ်တခု ရေရမနား။

သေဘၤာရေသ့ေတာင္ဆိပ္မွာ နာရီဝက္ေလာက္နားၿပီးေက မယူျမစ္အတိုင္း စုန္ဆင္းလာေရ။ ဂုနားက သေဘၤာသားတေယာက္ ေေျပာစြာၾကားလိုက္ေတ။ ေဒနိ ျဖားသင့္ေရ သေဘၤာ ဘူးသီးေတာင္ကို စေစာေရာက္ဖို႔လတ္။

ဘူးသီးေတာင္ေရာက္ေက ယံံုးကပီးလိုက္ေတ ဆီးဆိုင္လိပ္စာအတိုင္း လားေရာင္းဖို႔။ ယင္းအျပင္ ဆိုင္အသစ္တိရွာၿပီးေက အမ်ားႀကီးထြက္ေအာင္ေရာင္းခဖို႔။ အမ်ားထြက္လီ သူမအတြက္ ေကာ္မသွ်င္ ပိုရလီမနား။ ေဒအတိုင္းဆိုေက ခရီးစရိတ္ကလည္း စိေကတေဗြထြက္ဖို႔။ ယံုးက အထက္တန္းလက္မွတ္ခ ပီးေရ။ သူမရိုးရိုးတန္းနန္႔ လာေရ။ ထမင္းစရိတ္လည္းသက္သာေရ အိမ္ကထမင္းဗူးေခ် ယူလာေရ။ ပိုစြာေဖသာေခ်တိကုိ ေမာင္ေခ်၊ ညမေခ်တိ အတြက္လိုအပ္စြာေခ်တိ ဝယ္ပီးလို႔ရေရ။ အမိလည္း အယင္ပိုင္ ပပင္ပပန္းလုပ္စရာမလို။ သူမတဖက္တလမ္းက ေဖသာေထာက္ပံ့ပီးေက အမိအယင္ပိုင္ ပင္ပန္းစရာမလို။ သူမလည္း ရေရ ေဖသာေခ်တိစုၿပီးေက အဝီးသင္ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ အမိပါးက ေတာင္းစရာမလိုဗ်ာယ္။ အခ်ိန္ရေက သူမေကာင္းတက္ခ်င္ေရ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းတိ တက္လို႔ရေရ။ သူမကိုယ့္စိတ္ကူးနန္႔ကိုယ္ တက္ႄကြနီေရ။သူမမိသားစုကိုလည္း ကူညီႏိုင္ဗ်ာယ္ဆိုေရ ခံစားမူတိနန္႔ လန္းဆန္းေပ်ာ္ျမဴးနီေရ။ ဖူးပြင့္စ သဇင္ပန္းေခ်တပြင့္၊ ယံုၾကည္မူအျပည့္နန္႔။

ေယလည္း ေဒေလာကႀကီးမွာ မထင္ထားစြာတိျဖစ္တတ္ပါေရ။ ဘဝပီးကံေၾကာင္းလား? စနစ္ဆိုးေၾကာင္းလား? လူပုဂၢိဳလ္ေၾကာင့္လား? သူမပါးကို ေဒပိုင္ဆိုးဝါးေရ အျဖစ္ဆိုးႀကီးက်လာဖို႔စြာ မသိစြာအမွန္ပင္။

ခရီးသည္တိ ရြစိရြစိ ျဖစ္နီကတ္ေတ။ သေဘၤာဆိုက္ဖို႔ ဦးလွည့္နီဗ်ာယ္။ ထူးဆန္းစြာက ရေသ့ေတာင္ဆိပ္ကမ္းမွာထက္ မ်ားေရလူအုပ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေတ။ ကူလီသမားတိက တဝက္ေလာက္ဟိဖို႔ထင္ယင့္။ က်န္တဝက္က ျမန္မာစစ္သားတိနန္႔ လာၾကိဳေရလူတိပင္ျဖစ္ေတ။ ေနာက္တခုက ဘူးသီးေတာင္မွာ ေဒေလာက္ကုလားမ်ားဖို႔မထင္ခ။ ေဒၿမိဳ႕လူဦးေရ ၈၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းစြာ ကုလားတိလတ္။

သူမနားကို အထမ္းသမား တရြီေရာက္လာေရ။ စကၠဴဗူးေခ်တဗူးကို သူထမ္းဖို႔ ငါထမ္းဖို႔ လုနီကတ္ေတ။ သူမမ်က္ႏွာတတင္းနန္႔ သူမနားကို အယင္ေရာက္လာေရ အထမ္းသမား ထမ္းဖို႔ပီးလိုက္ေတ။ ဆီးကာတြန္းကို မ်က္စိခ်ယင္း ရွိကခရီးသည္တိေနာက္က ေမွ်ာင္လိုက္လာလတ္ေတ။ ျမန္မာစစ္သားတိနန္႔ ယင္းသူရို႕မိသားစုတိ အယင္တက္ၿပီးမွ က်န္ခရီးသည္တိကို တက္ခြင့္ျပဳေရ။ သူမရွိက ခရီးသည္တိကို ရဲ၊ လဝက၊ ကာစတင္၊ တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႕စစ္ေဆးနီေရ။ ထူးဆန္းစြာက ကာစတင္ဆိုေရ လူတိကလည္း စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားေရ။

သူမအလွည့္က်လာေရ။ ယင္းတပ္ဖြဲ႔က ႏွာဘူးတိ သူမခႏၶာက မ်က္စိလံုးဝမခြါ။ အဆိုးဆံုးက ကာစတင္ဆိုေရ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားေရ ျမန္မာစစ္သားႏွစ္ေယာက္။ ကုိယ့္ႏွမ သူ႔ႏွမ မစာနာ၊ ေဒေလာက္ပင္ ရရိုင္းစစိုင္းၾကည့္ရလာ။ လဝကခံုရွိကိုအေရာက္ အလုပ္မဟိအလုပ္ရွာလို႔ မွတ္ပံုတင္ျပခိုင္းေရ။ ေအာ္….ရခိုင္က ရခိုင္ျပည္မွာ မွတ္ပံုတင္ျပရေရဘဝ။ လဝက ကျပံဳးစိစိနန္႔ မွတ္ပံုတင္ျပန္ပီးေရ။ ဒုတိယ ခုံတန္းကိုေရာက္လာေရ။ အရွက္မဟိေရ တဏွာ႐ူးတိခံုတန္း။ ထိုလူႏွစ္ေယာက္နားကို ေရာက္စြာနန္႔ သူမ ေဖာ္မျပတတ္ေတ အႏၱရာယ္အငြိအသက္တခု ရလိုက္ေတပိုင္။

”ညီမေလးက ေဆးကုမၸဏီကလား?” (ျမန္မာဘာသာ)

”ဟုတ္ကဲ့” (ျမန္မာဘာသာ)

”ဒီကိုမေရာက္ဖူးဘူးထင္တယ္” (ျမန္မာဘာသာ)

တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္လို႔ ျပံဳးစိစိနန္႔ ၾကည့္လိုက္ကတ္ေတ။ သူရို႕မ်က္ႏွာတိက စားနီက်ေၾကာင္ဖားတိပိုင္။ ငါရို႕အတြက္ ဂြင္တဂြင္မိဗ်ာယ္ဆိုေရအတိုင္း။ သူမတခု စိုင္းစားမိလိုက္ေတ။ ေဒတဏွာ႐ူးတိ ငါဆီးကုမၸဏီကဆိုစြာ ဇာပိုင္သိလဲဂု? ေအာ္…. သိဗ်ာယ္ ငါ့ဆီးကာတြန္းဘူးကိုျမင္လို႔ထင္ေရ။ ယင္းပိုင္စိုင္းစားနီယင္း……..

”ညီမေလးမွာ ဆီးသယ္ယူခြင့္ စာရြက္ပါရဲ့လား?” (ျမန္မာဘာသာ)

သူမမွာ ပါလာေရခါ ဆီးစရင္းကိုထုတ္ပီးလိုက္ေတ။ ကုမၸဏီက သယ္ယူခြင့္ဆိုေရစာကို မပီးလိုက္။ တျခားကိုယ္စားလွယ္တိလည္း လိုေရလို႔ တခါလည္းမေျပာဖူး။ ေအာ္…တခုခုျဖစ္လို႔ကမလြယ္။ Supervisor က ေဒဆီးကာတြန္းကို ဂရုစိုက္ဖို႔နန္႔ မေပ်ာက္ခ်ဖို႔ သူမကို အတန္တန္မွာလိုက္ေတ။ ပစၥည္းပ်က္စီးဆံုးယံႈးေက သူမအျပစ္လတ္။ ဆီးတန္ဖိုးက လြယ္စြာမဟုတ္။

”မပါဘူး” (ျမန္မာဘာသာ)

သူမပစက ျပဳတ္နန္႔ပင္ ထြက္လာေရစကားလံုးပါ။ သူရို႕ႏွစ္ေယာက္ ဒုတိယအႀကိမ္တေယာက္မ်က္ႏွာကိုတေယာက္ ထပ္ပနာ ၾကည့္ယင္း ျပံဳးလိုက္ကတ္စြာ သူမျမင္လိုက္ေတ။ သူရို႕လိုခ်င္ေရ အေျဖရလားေရပံုမ်ိဳး။

”ဒါဆုို ညီမေဆးကာတြန္းကို အကိုႀကီးတို႔ ခဏသိမ္းထားလိုက္မယ္။ စိတ္ခ် ညီမေဆးေတြ မေပ်ာက္ေစရဘူး။ ညေန ၉ နာရီမွာ ဒီလိပ္စာအတိုင္း လာယူလိုက္ေနာ္။” (ျမန္မာဘာသာ)

သူမစိတ္မွာ စိုးရိမ္မူနန္႔အတူ အားငယ္စိတ္ပါျဖစ္လာလတ္ေတ။ တျခားသူတိလည္း ေဒအတိုင္း လာနီကတ္စြာဗ်ာယ္မနား။ ငါ့ခါက်မွ ဇာတြက္ သိမ္းထားလိုက္စြာလဲ။ ဇာပင္ျဖစ္ျဖစ္ ညဇာ ၉ ခ်က္တီး လားယူခီရဖို႔။ အားလံုးအဆင္ေျပလိမ့္ေမလို႔ သူမကိုယ္သူမ အားတင္းလိုက္ေတ။ သေဘၤာဆိပ္တတည့္မွာ တည္းခိုခန္းတခုတြိစြာနန္႔ ယင္းတည္းခိုခန္းကို တန္းဝင္လိုက္ေတ။ မွတ္ပံုတင္နန္႔ က်သင့္ေရ ေဖသာာကို ယွင္းၿပီးနာ သူမအတြက္ ပီးေရအခန္းထဲကို ဝင္လိုက္ေတ။ ဂုမွ ၆ ခ်က္တီးေရသိမ့္။ ၉ ခ်က္မတီးခင္ ရီမိုးခ်ိဳးၿပီးနာ ထမင္းစားၿပီးေက အသင့္လုပ္ထားရဖို႔မနား။ သူမရီခ်ိဳးၿပီးေက ဝမ္းဆာလာစြာနန္႔ တည္းခိုခန္းေဘးက ထမင္းဆိုင္ကို ဝင္စားလိုက္ေတ။ ထမင္းစားရစြာရာတခု ထမင္းမၿခီ။ ထမင္းဆိုင္မွာ ထိုင္ယင္းနန္႔ ထိုေဒေတြးနီလိုက္ယင္း ၈ ခ်က္တီးခြဲလားေရ။ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕မွာ နီဝင္စြာနန္႔ လူတိ အလားအလာ နည္းပါလတ္ေတ။ သူမ ကုလားဆိုက္ကားတစီး ငွါးပနာ လိပ္စာအတိုင္း ေမာင္းခိုင္းလိုက္ေတ။ ဘူသီးေတာင္ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေဒအခ်ိန္ဆိုေက လမ္းမွာ လူအလားအလာ ေကာင္းနည္းလားဗ်ာယ္။ ဆိုက္ကၠားသမား ၿမိဳ႕ျပင္ဖက္ကို ဦးတည္နင္းနီေရ။ သူမေၾကာက္စိတ္တိဝင္လာေရ။ တလမ္းလံုးေမွာင္နီေရ။ ေယပင္လည္း သူမကိုသူမ အားတင္းလိုက္ေတ။ ေကာင္းမၾကာခင္ လိပ္စာကအိမ္ရွိကို ေရာက္လာေရ။ ဆိုကၠားသမားကို ေဖသာပီးပနာ အိမ္တန္းခါးဝကို ေလွ်ာက္လိုက္ေတ။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ေမွာင္ပနာ တိတ္ဆိတ္နီေရ။ အိမ္တန္းခါးနားကိုေရာက္စြာနန္႔ အိမ္ထက္က လူတေယာက္ဆင္းလာေရ။

”ဝင္လာခဲ့ညီမ” (ျမန္မာဘာသာ)

သူမပါးက အထုပ္သိမ္းယူထားလိုက္ေတလူဆိုစြာ သူမခ်က္ခ်င္းမွတ္မိလိုက္ေတ။ ယင္းလူက အိမ္ထက္ကို ဦးေဆာင္ေခၚလားေရ။ ေယာင္ျပင္ခန္းကို ေရာက္စြာနန္႔ ေနာက္တေယာက္ကို တြိလိုက္ေတ။ ယင္းလူလည္း သေဘၤာဆိပ္မွာ သူမပါးက အထုပ္သိမ္းထားေရလူထဲကတေယာက္ပါ။ သူရို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကည့္ရစြာ မ်က္စိတိ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္နီကတ္ေတ။ ဆတ္တီခံုထက္ အရက္ပုလင္းေထာင္ထားကတ္ေတ။ ေဒလူတိ အရက္ေသာက္နီကတ္ေတ။ ဇာတြက္ငါ့ကို ေဒအခ်ိန္မွ ေခၚစြာလဲ။ ေဒလူတိ ရိုးကရိုးယင့္လား။ သူမေၾကာက္စိတ္ဝင္လာေရ။ ေယလည္း အားတင္းၿပီးေက ခံုဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ယင္း စိုးရိမ္တႀကီးမီးလိုက္ေတ။

”က်မ ေဆးေတြ ….” (ျမန္မာဘာသာ)

”ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ အကိုတို႔ အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ထားတယ္” (ျမန္မာဘာသာ)

လို႔ သူမစကားမဆံုးခင္ ထုိင္နီေရလူက ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။

”အဲလိုဆိုရင္ က်မေဆးယူၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္၊ အျပင္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ။” (ျမန္မာဘာသာ)

”ျဖည္းျဖည္းေပါ့ ငါတို႔က နင္ကိုျမင္ကတည္းက အယမ္းခင္ခ်င္ေနတာ” ”ရခိုင္မေလးေတြက အယမ္းခင္ဖို႔ ေကာင္းတာ” (ျမန္မာဘာသာ)

လို႔ေျပာယင္း အရက္တခြက္ေမာ့ေသာက္လိုက္ေတ။ ယင္းလူထိုင္နီေရ ခံုေဘးနားမွာ ဆီးကာတြန္း ခ်ထားစြာကို သူမျမင္လိုက္ေတ။

”ေမွာင္ေနလို႔ က်မျပန္ေတာမယ္ေနာ္….” (ျမန္မာဘာသာ)

လို႔ေျပာၿပီးေက ဆီးကာတြန္းကို ထယူဖို႔ အပ်င္……

သူမပက္ခံုးးထက္ကို ေနာက္ကရပ္နီေရလူ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းတင္ယင္း သိုင္းဖက္ဖို႔ႀကိဳးစားလာေရ။ သူမ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္းတိ တၿပိဳင္တည္းျဖစ္လားေရ။ သူမခႏၶာ တဆတ္ဆတ္တုန္နီေရ။ ငါဇာလုပ္ေက ေကာင္းဖို႔လဲ။ ေအာ္လိုက္ေက ေကာင္းဖို႔လား။ မျဖစ္သိမ့္ ေအာ္လုိ႔ လူတိသိလားေက ရွက္ေကာင္းထမန္း။ ငါေဒက အယင္ထြက္ၿပီးရဖို႔လို႔ ဆံုးျဖတ္ယင္း ယင္းလူလက္ကို ပုတ္ခါၿပီးေက တန္းခါးဝကို ထြက္ၿပီးေရ။ လွီကားထစ္ကို ဆင္းဖို႔အပ်င္မွာ ယင္းလူ သူမလက္ကိုဆြဲဖို႔ႀကိဳးစားေရ။ ေၾကာက္စိတ္နန္႔ ဇကုန္လက္ျပန္တုတ္ပနာ ျခံျပင္ကိုထြက္ၿပီးေရ။ ယင္းလူယုတ္မာႏွစ္ေကာင္ ေနာက္က ထက္ၾကပ္လိုက္ေတ။ ၿခီလွမ္း အလွမ္းေလးငါးဆယ္ေလာက္ရာၿပီးလိုက္ရေရ။ ေနာက္ကလိုက္လာေရလူ သူမကို မွီလာေရ။ သူမအက်ႌကိုအားနန္႔ဆြဲၿပီးနာ ရွိကိုေဆာင့္တိုးလိုက္ေတ။ ေယာက်ၤားနန္႔ မမအား ဇာပိုင္ႏိုင္ဖို႔လဲ။ သူမ ရွိကို အားလြန္က်ပနာ ေဘးကေျမာင္းကို လူးက်လားေရ။ ေနာက္ကလိုက္လာေရ လူယုတ္မာ သူမကိုခြၿပီးေက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္ဖို႔ၾကိဳးစားနီေရ။ ေဒတခါေတာ့ မထူးဗ်ာယ္။ ငါေအာ္လိုက္ဖို႔ဗ်ာယ္။ ေဒခြီးသား လူယုတ္မာတိလက္ထဲမွာေတာ့ ငါအေရာက္မခံႏိုင္။ သူမ ဟိသမွ်အားကို ညွစ္ထုတ္ပနာ အသံကုန္ေအာ္ခ်လိုက္ေတ။ ဇာအသံလည္းမထြက္လာ။ ေနာက္ကထပ္လိုက္လာေရ ေနာက္တေယာက္လူယုတ္မာက သူမပစကိုဖိထားလိုက္ေတ။ တေယာက္က ပစပိတ္ယင္း ေနာက္တေယာက္က သူမေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းခ်ဳပ္လိုက္ေတ။ သူမဟိသမွ်အားနန္႔ အစြမ္းကုန္ရုန္းယင္း ေၾကာက္လန္႔ျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း၊ ရွက္ျခင္း၊ မြန္းက်ပ္ျခင္းတိနန္႔အတူ အေမွာင္ထဲမွာ အေမွာင္ကို ထပ္ဆင့္လူးက်လားေရ။

”ေတး….ေတး….ေတး……”

ကားဟြန္းသံေၾကာင့္ သူမ လန္႔ႏိုးးသတိရလာေရ။ ငါဇာကိုေရာက္နီစြာလဲ။ ေအာ္..သိဗ်ာယ္ ထိုလင္းျပန္မသား လူယုတ္မွာတိ ငါ့ကို အဓမၼက်င့္လားခဗ်ာယ္။ သူမအက်ႌသီးတိကို ျပန္တပ္ပနာအထ ဆီးဗူးကို လက္နန္႔တိုက္မိလိုက္ေတ။ ယင္းလူယုတ္မာတိ သူရို႕ဆႏၵကိုျဖည့္ၿပီးေက ဆီးဗူးကို ထားပစ္ခကတ္ေတ။ သူမ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ငိုခ်လိုက္ေတ။ ေအာ္…မျဖစ္သိမ့္။ လူတိျမင္လို႔မျဖစ္။ ဆီးကာတြန္းဗူးကို ကိုင္ထလိုက္ေတ။ ဘူးသီးေတာင္ ေဆာင္းရာသီ အအီးဒဏ္ကလည္း သူမကို တစိေခ်လည္းမညွာတာ။ ႏွင္းထုတိေၾကာင့္ အားလံုးကို ဝဝါးေခ်ရာျမင္ရေရ။

”ကလိမ္….ကလိမ္….ကလိမ္….” ဆိုကၠားသမားတေယာက္ သူမအနားမွာ လာရပ္လိုက္ေတ။

”မမ ဆိုကၠားစီးပါဖို႔လား?”

သူမ ဆိုကၠားသမားနားကို ကပ္လိုက္ေတ။ ဆိုကၠားသမားသူမကို အနီးကပ္ျမင္လိုက္စြာနန္႔ ျပႆနာတခုတက္ထားဗ်ာယ္ဆိုစြာ သူနားလည္လိုက္ေတ။ သူမခႏၶာမွာ က်ဳပ္တိလူးလို႔၊ ၿပီးေက ငိုထားေရ။

”မမ ဇာျဖစ္စြာပါလဲ?” ”ကြ်န္ေတာ္ ဇာကူညီပီးရပါဖို႔လဲ?”

သူမ မေျပာလို႔မျဖစ္ပါ။ သူကတဆင့္ လူတိကိုေျပာလိုက္ေက ဒုကၡက်ဖို႔ဆိုစြာသူမ သေဘာေပါက္ေတ။ ယင္းခမီးအမ်ိဳးသားကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပလိုက္ေတ။

”ေတာက္….ခြီးသမီးသား ေအာက္သားတိ…….တခါမဟုတ္…….” ရင္ထဲကခံျပင္းသံနန္႔ ေျပာလိုက္ေတ။

သေဘၤာဆိပ္ကိုအေရာက္မွာ သူမပါးက ငါးရာတန္ သံုးရြက္ထုတ္ပီးေရ။ သူအတန္တန္ျငင္းေရၾကားက သူမအတင္းပီးၿပီးေက ကတိတခုေတာင္းလိုက္ေတ။

”အခင္ ေက်းဇူးျပဳလို႔ တေယာက္ကိုလည္းမေျပာပါကဲ့နန္း။”

သူမအျပန္သေဘၤာထက္မွာ မငိုေအာင္းတတ္ႏိုင္သရြိထိမ္းခ်ဳပ္ထားေရ။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္း၊ မုန္းတီးနာက်ီးျခင္း၊ အားငယ္ျခင္းတိနန္႔အတူ……. ဘာဘာ ေျပာခေရစကားေခ်ကို သတိရလိုက္ေတ။

”ေဒလင္းျပန္မသား ျမန္မာစစ္သားတိ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမဟိေရ အေကာင္တိ”


မ်ိဳးသာဂီ (ရခိုင္ျပည္)
မွတ္ခ်က္။ ။ ခမီးအမ်ိဳးသားသူငယ္ခ်င္းက ေျပာျပေရ အျဖစ္မွန္ကို အၿခီခံရြီးသားထားပါေရ။