ေတာ၀က္၊ ခဲ၀ါႏွင့္ ျခေသၤ့မင္း

အခါတပါးတြင္ ခဲ၀ါတေကာင္ႏွင့္ေတာ၀က္တေကာင္သည္ အေဆြခင္ပြန္းျဖစ္ၾက၏။ တရက္နိေသာအခါ ခဲ၀ါက ေတာ၀က္အား ေတာထဲတြင္ အတူတူအစာရွာလားရန္ဖိတ္ေခၚ၏။(အေဆြေတာ၀က္ သင္၏ခြန္အားသည္ကား အလြန္ႀကီးမားပါေပ၏။ ၿပီးလွ်င္ သင့္၌ထက္ေသာအစြယ္လည္းဟိ၏။ အကၽြႏ္ုပ္ကား သင့္ေလာက္အင္အားမဟိ။ သို႔ေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ကား အလြန္အၿပီးသန္၏။ ၿပီးလွ်င္ ရပ္၀ီး၌ဟိေသာ သင္ႀကိဳက္ေသာအစားအစားမ်ားကို အကၽြႏ္ုပ္၏အနံ႔အာရံုျဖင့္ ရွာေဖြလမ္းညႊန္ပီးႏိုင္၏။ အကၽြႏ္ုပ္အမဲလိုက္ေသာအခါ အသင္က အကၽြႏ္ုပ္အားကူညီပီးပါ။ အမဲၿပီးရာလမ္းကေစာင့္လွ်က္ အသင္၏ခၽြန္ထက္ေသာအစြယ္ျဖင့္ ထြက္ၿပီးလာေသာ သားေကာင္မ်ားကိုထိုးပင့္၍ ဖမ္းဆီးကူညီပီးပါ။ ထိုေက်းဇူးအတြက္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ကား သင့္အတြက္ ၀က္၀ဲဥ၊ ၀က္ရံဥ၊ ေတာနပ်ိဳးပင္မ်ားဟိရာအရပ္သို႔ လမ္းညႊန္ပီးပါမည္။) ဆို၏။ ၀က္ထီးလည္း ခဲ၀ါစကားကိုယံုၾကည္လွ်က္ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ အစာရွာထြက္ရန္သေဘာတူလိုက္၏။

ေတာနက္ထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ခဲ၀ါသည္ တစံုတခုအားအနံ႔ခံမိ၏။ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေတာင္ကမူတခုထက္တြင္ ျမက္အုပ္တခုအားအကာအကြယ္ျပဳလွ်က္ အလိုက္ေခ်ာင္းနီေသာ ၿခေသၤ့တေကာင္အား လွမ္းျမင္၏။ ၿပီး၍မလြတ္မွန္းသိေသာအခါ ခဲ၀ါက အႀကံထုတ္လွ်က္ (အသင္ေတာ၀က္ သင္ဤနီရာက တခ်က္ေစာင့္ပါ။ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ေတာင္ကုန္းထက္ ခဏတက္၍ ေက်ာက္ေဆာင္နားတြင္ အေပါ့စြန္႔လိုပါ၏) ဆိုၿပီးလွ်င္ ျခေသၤ့မင္းဟိရာ ခ်ဥ္းကပ္လားလီ၏။

ၿခေသၤ့မင္းနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ ခဲ၀ါက (အသင္ျခေသၤ့မင္း အကၽြႏ္ုပ္၏အသက္ကို ခ်မ္းသာပီးပါ။ ထိုေက်းဇူးအတြက္ အသင္သည္ ဆူၿဖိဳးေသာေတာ၀က္သားကို မုခ်အကယ္ ေအကနိ သံုးေဆာင္ရပါလိမ့္မည္။) ဆို၏။ ထိုအခါ ၿခေသၤ့မင္းက (ေဟ ခဲ၀ါ ငါသည္ကား ဆူၿဖိဳးေသာေတာ၀က္သားကို မစားရသည္မွာ အလြန္ၾကာျမင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ အကယ္၍ သင္သည္ ေတာ၀က္သားကို ငါ့အတြက္ ေအကနိ ရွာေဖြပီးႏိုင္အံ့သည္ျဖစ္ေသာ္ သင့္အသက္ကို ငါခ်မ္းသာပီးမည္) ကတိျပဳ၏။

ထိုအခါ ခဲ၀ါက (အသွ်င္ျခေသၤ့မင္း အကၽြႏ္ုသည္ အကၽြႏ္ုပ္၏မိတ္ေဆြေတာ၀က္အား ယာခင္းဟိရာ ေခၚေဆာင္လားပါမည္။ ယင္းတြင္ ယာႀကီးသခင္၏ေၾကာ့ကြင္းဟိပါ၏။ ေတာ၀က္သည္ ေၾကာ့ကြင္းကိုနင္းမိလွ်က္ ၿခီလက္အစံုပူးခ်ိဳင္မိသည္ျဖစ္ေသာ္ သင္သည္သူ႔လိုင္ပင္းကိုအုပ္လွ်က္ ေတာ၀က္သားကို ၿမိန္ယွက္စြာသံုးေဆာင္ႏိုင္ပါ၏) ဆို၏။ ထိုအခါ ျခေသၤ့မင္းက (ေကာင္း၏ ခဲ၀ါ။ သင္၏ကတိစကားတည္အံ့။ သို႔မဟုတ္မူ ေအကနိအဖို႔ ဟင္းလွ်ာအျဖစ္ သင့္အသားကိုပင္ ငါသံုးေဆာင္ရလိမ့္မည္) ဆို၏။ (စိတ္ခ်ပါ ျခေသၤ့မင္း အကၽြႏ္ုပ္၏အသက္ကိုသာလွ်င္ ခ်မ္းသာပီးပါ။ သင္သည္ ေတာ၀က္သားကို မုခ်အကယ္ သံုးေဆာင္ရပါလိမ့္မည္) ေျပာၿပီးလွ်င္ ခဲ၀ါသည္ ေတာ၀က္ဟိရာ ျပန္လာလတ္၏။ ေတာ၀က္နားသို႔ေရာက္ေသာအခါ ခဲ၀ါက (အိုအေဆြ ေတာ၀က္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခုပင္လွ်င္ ထိုေတာင္ဖက္အရပ္က မႊီးႀကိဳင္ေသာအနံ႔တခုရပါ၏။ ထိုရွိက ေတာင္ေစာင္းနား မလွမ္းမကမ္းေသာ ယာခင္းတြင္ ေရႊ၀ါစပါးမ်ား သီးမွည့္လွ်က္ဟိပါ၏။ ၄င္းယာခင္းထဲတြင္ သခြါး၊ ဖရံု၊ နႏၵရာ၊ နပ်ိဳး သီးမ်ိဳးစံုလည္း သီးမွည့္လွ်က္ဟိပါ၏။ အကၽြႏ္ုပ္သည္ သင့္အား လမ္းျပၿပီးပါမည္) ဆို၏။ ထိုအခါ ေတာ၀က္က ခဲ၀ါစကားကိုယံုလွ်က္ (ေကာင္းယင့္အေဆြ ခဲ၀ါ။ အသင္အကၽြႏ္ုပ္အား လမ္းၿပပီးပါ။ သင္အမဲဖမ္းေသာအခါ အကၽြႏ္ုပ္သည္ သင့္အမဲမ်ားထြက္ၿပီးရာလမ္းကေစာင့္လွ်က္ အကၽြႏ္ုပ္၏ခၽြန္ထက္ေသာအစြယ္ျဖင့္ ထိုးပင့္လွ်က္ ကူညီပီးပါမည္) ကတိစကားဆို၏။

သို႔ျဖင့္ ခဲ၀ါသည္ ေတာ၀က္အား မာယာဥပါယ္ျဖင့္ ယာႀကီးသခင္ေထာင္ထားေသာ ေၾကာ့ကြင္ဟိရာအရပ္သို႔ မွ်ားေခၚယူလား၏။ ၿပီးလွ်င္ (အေဆြ ေတာ၀က္ ထိုေနာက္တန္းခါးေပါက္၀သည္ကား ယာခင္းထဲသို႔ လွ်ိဳ႔၀ွက္၀င္ရာလမ္းျဖစ္၏။ ထိုအေပါက္မွ၀င္၍ သင္သံုးေဆာင္လိုေသာ အရသာဟိေသာ သီးမ်ိဳးစံုကို စိတ္ခ်လက္ခ်သံုးေဆာင္ႏိုင္ပါ၏၊ အကၽြႏ္ုပ္သည္ သင့္အား ဤနီရာမွနီ၍ ကင္းေစာင့္ပီးပါမည္။ ယာႀကီးသခင္လာသည္ဟိေသာ္ အကၽြႏ္ုပ္သည္ အူျမဴးလွ်က္ သင့္အားအသံျပဳပါမည္။ ထိုအခါ သင္သည္ ယာခင္းထဲက အလွ်င္အျမန္ထြက္လတ္ပါ) ဆို၏။ ေတာ၀က္လည္း ခဲ၀ါစကားကိုယံုလွ်က္ ေၾကာ့ကြင္းေထာင္ထားရာအရပ္သို႔ ၀င္မိသည္ဟိေသာ္ ေၾကာ့ကြင္းတြင္မိလွ်က္ ၿခီလက္အစံုပူးခ်ိဳင္မိလီ၏။ ထိုအခါ ေတာ၀က္က ၀က္ဘာသာျဖင့္ (ကူပါကယ္ပါေအာ္၏။)

ထိုအသံကို ၾကားေသာအခါ ျခေသၤ့မင္းသည္အၿပီးေရာက္လာ၏။ ျခေသၤ့မင္းသည္ ေတာ၀က္အားၿခီလက္အစံုပူးခ်ိဳင္မိနီသည္ကိုျမင္၍ စိတ္ခ်ရၿပီးျဖစ္ေသာအခါ ခဲ၀ါကို အယင္ခုန္အုပ္ဖမ္းဆီးလိုက္၏။ ခဲ၀ါသားကို သံုးေဆာင္ၿပီးေနာက္ ဆူၿဖိဳးေသာေတာ၀က္သားကို ၿမိန္ယွက္စြာသံုးေဆာင္၏။ ထိုကနိအဖို႔ ျခေသၤ့မင္းသည္ ခဲ၀ါသားႏွင့္ေတာ၀က္သားကို တထပ္တည္းႏွင့္ႏွစ္ေကာင္ သံုးေဆာင္ရသည္ျဖစ္၍ အလြန္ေက်နပ္အားရျခင္းျဖစ္၏။ ၀မ္းေခါင္းတြင္းက ေက်းဇူးသိတတ္ေသာ ခဲ၀ါငယ္အား သာထုသံုးႀကိမ္ေခၚဆိုလွ်က္ အမွ်၀ီျခင္းျပဳ၏။