တရက္နိခါ ခြီးတေကာင္သည္ အစာရွာယင္း ေညာင္းေညာင္းျဖင့္ ႏြား႐ံုေခ်တခုအနားသို႔ ေရာက္ပါလတ္သည္၊ ထိုတြင္ ေကာက္႐ိုးအျပည့္ႏွင့္ ႏြားစာခြက္တခုကို တြိသည္၊ ခြီးသည္ ၀မ္းဆာဆာျဖင့္ အိပ္ခ်င္နီသည္ႏွင့္ ႏြားစာခြက္ထဲတြင္ပင္ ခြီ၍၀င္အိပ္လိုက္သည္၊ ေကာက္႐ိုးသည္ႏြီးသျဖင့္ ခြီးေခ်မွာ တခဏအတြင္း ဇိမ္က်က်အိပ္ေပ်ာ္လားၿပီး နတ္သမီးငါးရာႏွင့္ အိမ္မက္မက္နီသည္။
ထိုသို႔အိမ္မက္ေကာင္းနီဆိုက္ ႏြားေခ်ေပါက္ခ်လာလတ္သည္။ ၀မ္းဆာဆာျဖင့္ သူ႕စားခြက္ကို လိုက္ရွာေသာအခါ ခြီးေခ်ကို စားခြက္ထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္နီသည္ကို တြိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခြီးေခ်ကို အိပ္ရာဖယ္ပီးဖုိ႕ ႏိႈးလိုက္သည္။
(ခြီးေခ် ထထ။ ဇာျဖစ္လို႔ သူမ်ားစားခြက္ထဲမွာ အိပ္နီစြာလဲ။)
ထိုတြင္ ခြီးေခ်အိမ္မက္မက္နီရာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္၊။ အျပင္တြင္ နတ္သမီးငါးရာကို တြိရဖို႔အစား ၿဂိဳကားကားႏွင့္ ႏြားေခ်ကိုရာတြိရသည္။ ခြီးေခ်မွာ အိပ္မႊားစံုထ ႏြားေခ်ကို ကိုက္ဖို႔ပ်င္သည္။ ႏြားေခ်ေကာက္႐ိုးစားဖို႔ႀကံတိုင္ ေဟာင္လိုက္ ကိုက္လိုက္လုပ္နီသည္။
ထိုအခါ ႏြားေခ်ကေျပာသည္။ (အစ္ကိုခြီးေခ် ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကျပန္ပါလတ္စြာ၊ ကေကာင္းပင္ပန္းေရ။ တခုလည္းမစားရသိမ့္။ ၀မ္းလည္းကေကာင္းဆာေရ။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာက္႐ိုး ကၽြန္ေတာ္ အီးအီးခ်မ္းခ်မ္း စားပါရစီ၊ အစ္ကိုခြီးက ေကာက္႐ိုးစားစြာလည္းမဟုတ္။ ဇာျဖစ္လို႔ေဟာင္နီစြာလဲ) ဟု ဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ ခြီးေခ်မွာ ႏြားေခ်စကားကို နားမေထာင္။ ေဟာင္လိုက္ကိုက္လိုက္ လုပ္ၿမဲလုပ္နီသည္။ ထိုအခါ ႏြားေခ်မွာ မာန္ပါပါျဖင့္ ခြီးေခ်ေဘးစကို ေက်ာက္ကန္လိုက္သည္။ ခြီးေခ်မွာ ၀ါးအျပန္တရာ ရြင့္စိုင္လားသည္။
ကိုယ္လည္းမစား သူမ်ားစားစြာလည္းမနာလို ၀န္တိုေသာခြီးေခ်မွာ နံ႐ိုးက်ိဳး၍ ျပင္းစြာဒါဏ္ရာရလီသတည္း။
(ရြီးပို႔သူ ဇုႏၵတ္ႀကီး)
ထိုသို႔အိမ္မက္ေကာင္းနီဆိုက္ ႏြားေခ်ေပါက္ခ်လာလတ္သည္။ ၀မ္းဆာဆာျဖင့္ သူ႕စားခြက္ကို လိုက္ရွာေသာအခါ ခြီးေခ်ကို စားခြက္ထဲတြင္ အိပ္ေပ်ာ္နီသည္ကို တြိရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခြီးေခ်ကို အိပ္ရာဖယ္ပီးဖုိ႕ ႏိႈးလိုက္သည္။
(ခြီးေခ် ထထ။ ဇာျဖစ္လို႔ သူမ်ားစားခြက္ထဲမွာ အိပ္နီစြာလဲ။)
ထိုတြင္ ခြီးေခ်အိမ္မက္မက္နီရာမွ လန္႔ႏိုးလာသည္၊။ အျပင္တြင္ နတ္သမီးငါးရာကို တြိရဖို႔အစား ၿဂိဳကားကားႏွင့္ ႏြားေခ်ကိုရာတြိရသည္။ ခြီးေခ်မွာ အိပ္မႊားစံုထ ႏြားေခ်ကို ကိုက္ဖို႔ပ်င္သည္။ ႏြားေခ်ေကာက္႐ိုးစားဖို႔ႀကံတိုင္ ေဟာင္လိုက္ ကိုက္လိုက္လုပ္နီသည္။
ထိုအခါ ႏြားေခ်ကေျပာသည္။ (အစ္ကိုခြီးေခ် ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကျပန္ပါလတ္စြာ၊ ကေကာင္းပင္ပန္းေရ။ တခုလည္းမစားရသိမ့္။ ၀မ္းလည္းကေကာင္းဆာေရ။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာက္႐ိုး ကၽြန္ေတာ္ အီးအီးခ်မ္းခ်မ္း စားပါရစီ၊ အစ္ကိုခြီးက ေကာက္႐ိုးစားစြာလည္းမဟုတ္။ ဇာျဖစ္လို႔ေဟာင္နီစြာလဲ) ဟု ဆိုသည္။
သို႔ေသာ္ ခြီးေခ်မွာ ႏြားေခ်စကားကို နားမေထာင္။ ေဟာင္လိုက္ကိုက္လိုက္ လုပ္ၿမဲလုပ္နီသည္။ ထိုအခါ ႏြားေခ်မွာ မာန္ပါပါျဖင့္ ခြီးေခ်ေဘးစကို ေက်ာက္ကန္လိုက္သည္။ ခြီးေခ်မွာ ၀ါးအျပန္တရာ ရြင့္စိုင္လားသည္။
ကိုယ္လည္းမစား သူမ်ားစားစြာလည္းမနာလို ၀န္တိုေသာခြီးေခ်မွာ နံ႐ိုးက်ိဳး၍ ျပင္းစြာဒါဏ္ရာရလီသတည္း။
(ရြီးပို႔သူ ဇုႏၵတ္ႀကီး)
No comments:
Post a Comment