တရက္နိခါ ဂါရီသမားတေယာက္သည္ ဂါရီေမာင္းယင္း က်ဳပ္ကၽြံလားသည္။ ဂါရီသမားသည္ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ဆင္းၿပီးလွ်င္ ကူနတ္ကယ္နတ္၏အကူအညီရလိုရျငား တိုင္တမ္းလိုက္သည္။
(အို ကူနတ္ကယ္နတ္အေပါင္း႐ို႕ အကၽြႏ္ုပ္၏ဂါရီ က်ဳပ္ကၽြံနီစြာကို တခ်က္ေခ်ေလာက္ ကယ္တင္ပီးပါ။)
(အို ကူနတ္ကယ္နတ္အေပါင္း႐ို႕ အကၽြႏ္ုပ္၏ဂါရီ က်ဳပ္ကၽြံနီစြာကို တခ်က္ေခ်ေလာက္ ကယ္တင္ပီးပါ။)
ကူနတ္ကယ္နတ္ နတ္မင္းႀကီးလည္း ဂါရီသမား၏လိုင္ေျခာင္းသံျဖင့္ ဆယ္အိမ္ၾကားလွမ္းေအာ္အသံကိုၾကားသည္ႏွင့္ ေအာက္သို႔တခ်က္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ သူကိုယ္တိုင္ တခုေခ်လည္းမ႐ုန္းဘဲ လမ္းဘဲတြင္ ေအအတိုင္းေဆာင့္ေျခာင္ထိုင္နီေသာ ဂါရီသမားငပ်င္းေထြကို လွမ္းျမင္သည္။
ထိုအခါ နတ္မင္းႀကီးက (အေ၀း ႏြားဂါရီေမာင္း၊ မင္းပက္ခုံးကို ဂါရီေအာက္မွာအယင္သြင္း။ ၿပီးေကတခ်က္ ႐ုန္းၾကည့္အံု႔။ မရခါမွ ငါ့ကိုေခၚ) ဟု ေအာ္ေငါက္လိုက္သည္။
(ရြီးပို႔သူ ဇုႏၵတ္ႀကီး)
No comments:
Post a Comment